Στην εποχή του φθινοπώρου που διανύουμε γι αυτό το έτος, υπάρχει άποψη
ήδη από τους καλοκαιρινούς μήνες. Μάλιστα, έχει θεωρηθεί σημαντική εποχή
στην ελληνική τέχνη κι από τη Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα στο θέμα της
Εθνικής Πινακοθήκης. Υπάρχει μια άποψη στη θεματολογία, λοιπόν, του
φθινοπωρινού μήνα Οκτώβρη στη λογική του Θεολογικού επιπέδου στην
Ελλάδα.
Ξεκινώντας, λοιπόν, την αφήγηση αυτή, μέσα στον φθινοπωρινό μήνα Οκτώβρη από την περιοχή του Βόλου, παρατηρούμε την περίπτωση της έκθεσης με τίτλο "περιβάλλοντα μάθησης" στο τοπικό κέντρο τέχνης Giorgio de Chirico, τη βασική επιμέλεια της οποίας έχει η Αρχιτεκτονική σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Η έκθεση αυτή έχει αναφορά σε μια σειρά από ποικίλες προτάσεις για τον συντηρητικό, παραδοσιακό χώρο του δημοτικού σχολείου. Παρουσιάζονται μια μεγάλη σειρά από αρχιτεκτονικές μακέτες καθώς και μια σειρά από εκτυπώσεις, οι οποίες τις συνοδεύουν με κείμενο και ψηφιακή εικόνα.
Η έκθεση είναι σύγχρονη άποψη και πρόταση σε κάτι συντηρητικό και παραδοσιακό όπως είναι το ελληνικό δημοτικό σχολείο στην Ελλάδα.
Αποτελεί την αρχή σε αυτήν την αφήγηση, διότι είναι η πιο άμεση στο προσωπικό μου αντικείμενο σπουδών, την Τοπογραφία.
Μάλιστα, η έκθεση αυτή κατατάσσεται και στις σημαντικές κι ευρηματικές της φετινής χρονιάς για την τοπική πολιτιστική δραστηριότητα.
Υπάρχει μια άποψη, λοιπόν, στο θέμα που επιλέχθηκε, σε αυτό το δημοτικού σχολείου, σε μια λογική που φαίνεται να υπάρχει σύνδεση με τη δημόσια αρχιτεκτονική της περιοχής.
Μάλιστα, η υπεύθυνη από πλευράς Δήμου, η οποία έχει τη διαχείριση στα Εικαστικά της πόλης, φαίνεται να υιοθετεί αυτήν την άποψη στο θέμα, δηλαδή στο πώς θα πραγματοποιηθεί μια εικαστική έκθεση αρχιτεκτονικής θεματολογίας.
Οι μακέτες έχουν χρώμα, ύψος, παραστατικές φιγούρες και είναι γενικά κανονικού μεγέθους, ιδανικές για το χώρο του γραφείου και στα πλαίσια εργασιών, οι οποίες διαμορφώνονται κατά τα ακαδημαϊκά εξάμηνα.
Η αρχιτεκτονική μακέτα ιστορικά καταγράφεται ήδη στη δική μου πρώτη γενεά, στην πλευρά των γυναικών της οικογένειας, και εν ζωή μάλιστα, στις αρχές του 20ου αιώνα. Κρίνουμε με τη γυναικεία ισχύ, καθώς το είδος έγινε διαχρονικό στις δεκαετίες μέσα από γυναίκες, κυρίως. Καταγράφεται μάλιστα και πιο ιστορικά, πριν τον αιώνα στον οποίο αναφερόμαστε.
Το στοιχείο το οποίο βλέπουμε εδώ, και μέσα από την κριτική των γενεών στην τέχνη και τη ζωή, είναι η ευφυΐα να δεις κάτι μαθηματικά διατυπωμένο στους αιώνες. Αυτό υπάρχει, αυτό αρκεί.
Η ευφυΐα στα μαθηματικά, δηλαδή, η οποία προκαλεί την αρχιτεκτονική να τη δούμε.
Στο επίπεδο της δικής μου δεύτερης γενεάς, εν ζωή, ήδη από τα μέσα του
20ου αιώνα, επιτρέπεται να υπάρχει άποψη στο να γίνει αυτή η έκθεση,
υπάρχει πολιτική, δηλαδή.
Στο επίπεδο της επόμενης τρίτης γενεάς, αυτό της μητέρας μου, στη δική
της θέση στο χρόνο, η έκθεση λαμβάνει κριτική μέσα από την ιδέα ότι
παρουσιάζεται στο κέντρο τέχνης, σύγχρονο για την εποχή εκείνη και με
άποψη πολιτική, γι αυτό και πέρασε στο Δήμο.
Χαρακτηριστική σε μια μακέτα η αισθητική άποψη που προσεγγίζει ο δημιουργός αρχιτέκτονας για να δώσει την εικαστική της άποψη.
Στη συνέχεια της φθινοπωρινής αφήγησης για τον μήνα Οκτώβρη, επιλέχθηκε να αναρτηθεί υλικό από την ατομική έκθεση της Αρετής Γαζή - Κάρλου στο Δεληγιώργειο ίδρυμα.
Στην περίπτωση της ζωγραφικής που βλέπουμε υπάρχουν έννοιες της οικονομίας και του εμπορίου της τέχνης.
Στην ιδέα της επιλογής της να ακολουθήσει την αρχιτεκτονική, βρίσκουμε ότι η αφήγηση αποκτά ετερόκλητα στοιχεία με ενδιάμεσες λογικές, προκαλείται κάτι ιδιωματικό, δηλαδή.
Τα θέματα της ποικίλουν θεματικά, βλέπουμε αναπαραστάσεις ιδιαίτερης χρωματικής άποψης για χωριά της Ελλάδας, λιμάνια, λουλούδια και ανθοστήλες, νεκρές φύσεις.
Σε συνέχεια, λοιπόν, της κριτικής που γίνεται μέσα από τις γενεές των γυναικών στην οικογένεια, υιοθετούμε την άποψη αυτή λόγω αρέσκειας στη γυναικεία αντίληψη στην τέχνη, χαρακτηριστική η επίδραση στο παλιό Θεολογικό του 1974.
Στην πρώτη γενεά εν ζωή, λοιπόν, θεωρούμε ότι η ζωγραφική της Κάρλου δέχεται κριτική μέσα από το πλαίσιο ότι τεκμηριώνει μια κλασσική θεματολογία, τα θέματα δηλαδή τα οποία και αναπτύχθηκαν παραπάνω.
Στην επόμενη δεύτερη εν ζωή γενεά, η ενιαία αυτή κλασσική ζωγραφική θεματολογία είναι ότι προχωρούμε σε μια ενιαία συνένωση και σύνδεση, ώστε να βγει μια άποψη στο θέμα της παρουσίας της ζωγράφου.
Στην τρίτη γενεά, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η ζωγραφική εδώ θέλει τον ενεργό θεατή της εποχής να εστιάζει σε σημεία που προκαλούν την όραση να διεγείρεται, δηλαδή το μάτι διακατέχεται από θαυμασμό, μάλιστα, για τα χρώματα στο φόντο, στη δύση του ήλιου, και γενικά σε ότι κάνει τη λεπτομέρεια να δίνει εντύπωση στο έργο.
Στο επίπεδο της δικής μου κριτικής γενεάς στο ζωγραφικό αυτό θέμα, η άποψη παίρνει τον αέρα της στην προηγούμενη άποψη της τρίτης γενιάς, μέσα από την ιδέα ότι γίνεσαι η ίδια αυτό το στοιχείο.
Η ζωγραφική της Κάρλου βοηθά να κατανοήσουμε αυτήν την εντύπωση, έχει μια βάση στον ελληνικό ιμπρεσσιονισμό του εμπορίου της τέχνης, με ρομαντικά στοιχεία, βεβαίως.
Στο επόμενο επίπεδο αφήγησης, η ατομική της Καλλή Καστώρη και του Γιώργου Κατσάγγελου, ζωγραφική και φωτογραφία αντίστοιχα για τους δύο καλλιτέχνες, στο ισόγειο του τοπικού κέντρου τέχνης Giorgio de Chirico. Μήνας Οκτώβρης!
Η σύζευξη είναι βιωματική μέσα από το προβληματικό βιοτικό επίπεδο ζωής στην Ειδομένη στο Κιλκίς στην Ελλάδα, μια έρευνα των δύο για το προσφυγικό και μεταναστευτικό θέμα της περιοχής. Παρατηρούμε ενδιαφέρον πολιτικό με αναφορά στην ανεξάρτητη πολιτική της Ελλάδας, αφού το πλαίσιο αναφοράς μας μεταφέρει στη Βόρεια Ελλάδα.
Η επιλογή στην εμφάνιση της σειράς των εκθέσεων προκύπτει μετά την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, ως σημαντική στο προσωπικό μου επίπεδο, εφόσον υπάρχει αντικείμενο φωτογραφίας, επίσης.
Έχουμε πέρασμα από τη φωτογραφία στη ζωγραφική ή από τη ζωγραφική στη φωτογραφία; Αυτό είναι ένα ερώτημα που καλούμαστε να δούμε μέσα από την πολιτική προβληματική της έκθεσης.
Η αισθητική, κοινή μάλιστα για τις έρευνες σε Βόλο - Αθήνα, στο θέμα της διδακτορικής του 2012, θεωρούμε ότι ενεργοποιεί κάτι στην επαρχία.
Η επαρχία αναφέρεται σε μια επαρχία. Αυτό κάνει κάτι στο αντικείμενο της έκθεσης. Προκαλεί σχόλιο.
Η περίπτωση του Κατσάγγελου θέλει τη φωτογραφία που μας δείχνει να ανήκει στις νεότερες απόπειρες γύρω από τον τομέα αυτό, δηλαδή στις πρόσφατες δραστηριότητες στην πόλη, παρά στο ιστορικό φωτογραφικό επίπεδο που θέλει τον Βόλο να φημίζεται για μια σειρά απο φωτογράφους καλλιτέχνες.
Το χρώμα πλάθει μια πλοκή εδώ, προκύπτει μια ιστορικότητα μέσα από αυτό. Έχει διάθεση.
Η ζωγράφος Καστώρη, μάλιστα, αναρτεί και σχόλια εντός του σχεδίου ζωγραφικής με κόκκινο χρώμα. Πώς προκαλεί αυτό στην επαρχία με αναφορά στην επαρχία; Κάνει τη γραφή πιο σοβαρής σημασίας θέμα, δίνει δηλαδή πολιτικό σχόλιο;
Θεωρούμε τη φωτογραφία άμεσα ειρωνική, κερδίζει αυτή η πλευρά.
Θεωρούμε, μάλιστα, ότι αυτές οι νέες απόψεις στη διάδραση ζωγραφικής και φωτογραφίας προκαλούν νέα πεδία στη διαμόρφωση της Ιστορίας Τέχνης στην ελληνική πραγματικότητας των εικαστικών τεχνών.
Μάλιστα, το σχέδιο ως μέσο απεικόνισης αποτελεί "αρχείο", δηλαδή η
ζωγράφος "αρχειοθετεί" τα ευρήματα της πληγείσας περιοχής με ζωγραφική
απόδοση. Προκαλεί την ιστορικότητα στη μελέτη της, μέσα από την
προσωπογραφία που έχει αυτόν τον ρόλο, στην ιστορική σύνθεση, σε
συνδυασμό με την ιδέα ότι απεικονίζονται πρόσφυγες, μετανάστες, άρα
επιπλέον πολιτική.
Στο επίπεδο κριτικής μέσα από τις γενεές, ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μας βοηθά σαν οδηγό στην έρευνα του Θεολογικού επιπέδου, θεωρούμε καταρχάς ότι υπάρχει φωτογραφία και ζωγραφική. Άρα, τοποθετείται αρκετά πίσω η έκθεση αυτή.
Στο επίπεδο κριτικής της δεύτερης γενεάς, θεωρούμε ότι η φωτογραφία είναι έγχρωμη, αν την τοποθετήσουμε δηλαδή σε εκείνα τα χρόνια, μας δίνεται η άδεια να δούμε χρώμα.
Στο επίπεδο κριτικής της τρίτης γενιάς, η φωτογραφία είναι η ίδια πολιτική, βιωματική. Αυτό κρατάμε. Η ζωγραφική της Καστώρη παίρνει το εξής σχόλιο, ότι διαθέτει πολιτική πλευρά.
Στο δικό μου σύγχρονο και σημερινό επίπεδο κριτικής, αναπλάθουμε μέσα από αυτά που βλέπουμε σε μια άποψη Βόλου κι Αθήνας ως συγγενικά βάθρα στην Ελλάδα, ειδικά στο θεολογικό επίπεδο.
Στο επίπεδο της αφήγησης που γίνεται εδώ, επιλέγουμε την έκθεση αρχαιολογικού ενδιαφέροντος "Πνοές ανέμων κινούν καράβια" στο ΑΘανασάκειο Μουσείο του Βόλου.
Ο ρόλος της να διαδεχθεί τους Καστώρη - Κατσάγγελο είναι καθαρά ιδιωματικός πάλι, όπως η επιλογή της Κάρλου μετά την αρχιτεκτονική.
Η παρουσίαση εδώ είναι θεσμική, αφορά μάλιστα πρωτοβουλία του Υπουργείου Πολιτισμού. Είναι μια επιμέλεια της εφορείας αρχαιοτήτων του Βόλου.
Το ενδιαφέρον ετησίως πρόκειται να κινηθεί γύρω από τον αέρα, παρατηρούμε όμως και το στοιχείο του νερού, υποθαλάσσια αίσθηση κι εντύπωση. Μια αρχαιολογική έκθεση σαν αυτή, στο Βόλο, επιδιώκει να τονώσει κάπως το ηθικό του κατοίκου της πόλης, να αναδείξει την ιστορικότητα αντικειμένων, να τον εκπαιδεύσει, να είναι διδακτική, δηλαδή, επιμορφωτική.
Αισθητικά δημιουργείται μια ιστοριογραφία στη διαδρομή της έκθεσης, κάνει ορισμένα από τα αντικείμενα να ξεχωρίζουν ιδιωματικά μέσα από τα στοιχεία της φύσης.
Βρίσκω πιο σημαντικά τα εκθέματα στις προθήκες δίπλα στα ευρήματα της Αλοννήσου, ορισμένα χαρακτικά αγγεία και βαθιά πιάτα με παραστάσεις. Η κριτική εδώ είναι πηγαία, ζωηρή παρά το αρχαιολογικό ενδιαφέρον.
Προκύπτει ιδιαιτέρως το στοιχείο της θαλάσσης, όπως κινούνται τα καράβια από τον άνεμο, υπάρχει μια άποψη στη δογματική εδάφους του Κων. Μητσοτάκη στο νέο Θεολογικό του 2012 μέσα από τη δογματική/διδακτορική.
Στο επίπεδο κριτικής γενεών, θεωρούμε ότι στην πρώτη, αρχές 20ου αιώνα, θυμίζω, είναι σημαντικό και μόνον που παρουσιάζεται ακριβώς μια ανασκαφή αντικειμένων της αρχαιότητας. Στο επίπεδο της δεύτερης γενεάς, από μάνα σε κόρη, δηλαδή, η έκθεση παίρνει πολιτική, βάζει τον κάτοικο να δει κάτι, απευθύνεται απλά στον ντόπιο της περιοχής, διδακτικά.
Στο επίπεδο της επόμενης γενεάς, μητέρας και κόρης, η κόρη βλέπει την αρχαιολογία να έχει στοιχείο διακοσμητικό στην τοπική κοινωνία. Αρκεί που υπάρχει η έκθεση ώστε να την επισκεφθείς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η έκθεση αυτή με τα ευρήματα της, ταιριάζει στα ιδεώδη της δογματικής/διδακτορικής του 2012.
Για το τέλος της αφήγησης, δίνουμε το αρχείο της ατομικής έκθεσης του Δημήτρη Χορδάκη στη γκαλερί "δ" στο Βόλο.
Χαρακτηριστικό είναι ότι αποτελεί ζωγραφική με εμπορική σημασία, με οικονομία, έτσι πραγματώνεται η ζωγραφική. Αυτή είναι η ιδέα της ζωγραφικής αυτής, έτσι θέλει ο ζωγράφος, ζει άλλωστε από τη ζωγραφική του. Μια ιδιωτική γκαλερί σε αυτό δουλεύει.
Η καταγωγή του στη Λάρισα κάνει πιο παραστατική ακόμη τη ζωγραφική, πιο γόνιμη, προέρχεται και παρουσιάζεται, μάλιστα, στην επαρχία. Τα θέματα κι εδώ ποικίλουν.
Αυτό που ξεχωρίζει μετά την αναφορά της προηγούμενη έκθεσης σε τοποθέτηση αφήγησης επιτηδευμένα, είναι το χρώμα, μέσα από μια ιδιωματική πολιτική αφηγηματική σύνθεση, δηλαδή.
Στο επίπεδο της κριτικής των γενεών, θεωρούμε ότι και πιο ιδιαιτέρως αστεία είναι αυτή της τρίτης, με την ιδέα ότι το όνομα του ζωγράφου αποκτά μια χάρη σαν "Χορδάκης" ή "Hordaki" στα αγγλικά, μια κομψότητα στο χρόνο, κυρίως στα δεδομένα της δεκαετίας του 1980.
Δική σας,
Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment