Μια έκθεση η οποία αποκτά σοβαρή διάσταση στην ιδέα ότι στην πόλη του Βόλου υπάρχει παιδική δραστηριότητα στα εικαστικά κι ο λόγος της παρουσίασης της είναι λογικός ως προς μια θεματολογία που θεσμικά υπάρχει στην Αθήνα κυρίως μέσα από το Υπουργείο Πολιτισμού και πιο ειδικά αξίζει μια αναφορά στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Το ταξίδι, βέβαια μας μεταφέρει στις Κυκλάδες στην πραγματικότητα για τις συγκρίσεις της έκθεσης εδώ και συγκεκριμένα στον πολιτισμό των Κυκλάδων κυρίως στη διαδεδομένη μορφή του ειδωλίου.
Μας απασχολεί το ταξίδι προς τον Βόλο από τις Κυκλάδες και η παιδική τέχνη το πρωσοποιεί, οι παραλλαγές στο ειδώλιο.
Η επιμέλεια του στησίματος της έκθεσης μας ενδιαφέρει ιδιαιτέρως, είναι πολυδιάστατο, βρίσκεται σε πολλές πλευρές του ισογείου του κέντρου τέχνης. Φαίνεται να "σηκώνει" μια παράδοση στο Βόλο, το ειδώλιο την ενοχοποιεί στην προσωποποίηση του.
Η έκθεση έχει κατασκευή, ζωγραφική, κεραμική, σε εισάγουν δύο ιστορικοί, εκπαιδευτικοί χάρτες της Ελλάδος επιζωγραφισμένοι ατέρμονα από τα παιδικά μάτια.
Τα κεραμικά εσωκλείουν τις διαστάσεις περιμετρικά της αίθουσας, η σχεδιογραφία στην κεραμοποιία που προτείνουν τα παιδιά είναι ψιλοχαραγμένη σε γήινα χρώματα.
Στην παιδική τέχνη η πολιτική στο σχόλιο είναι στο χιούμορ, πώς ερμηνεύεις το παιδικό χιούμορ.
Μια τέτοια έκθεση το εκπολιτίζει όταν αναφέρεται σε κάτι θεσμικό όπως είναι το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης που παρουσιάζει τον εν λόγω πολιτισμό.
Τα μαθητούδια του Βόλου καλούνται να σχεδιάσουν από την πόλη μας τον πολιτισμό των Κυκλάδων, τι σημαίνει αυτό στην εκφορά της σχεδιογραφίας...
Κινητοποιείται, λοιπόν, ένας μηχανισμός του Βόλου προς τη διαμόρφωση μιας άποψης στο θέμα αυτό.
Η έκθεση αποτελεί έναν κινητήριο μηχανισμό, τα εικαστικά του Βόλου φαίνεται να έχουν εσωτερικά έναν ενεργό μηχανισμό παιδικών, ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στη συμπεριφορά τους οι διδάσκαλοι φαίνεται να τηρούν μια εθιμοτυπία προς έναν σεβασμό μεταξύ των θεσμών της πόλης, αυτό είναι ενδεικτικό σημείο πολιτιστικής διαχείρισης στα επίπεδα όπου η πόλη έχει τους νόμους της.
Τα παιδικά μάτια όταν ζωγραφίζουν καταρρίπτουν το απαράβατο.
Ο κυκλαδικός πολιτισμός φαίνεται ήπιος εδώ μέσα από το σχέδιο παιδιών, καλά οργανωμένο.
Για τη συνέχεια του χειμερινού φετινού Φλεβάρη στην παράδοση του Βόλου θα παρατηρήσουμε μια έκθεση σύγχρονη, όμορφα δομημένη στον όροφο του de Chirico, αυτή τη φορά φαίνεται ένα στοιχείο της αρχιτεκτονικής του κτιρίου, ένα παράθυρο στο βάθος του τοίχου. Θεωρώ ότι η είσοδος σε προϊδεάζει για να μπεις στην αίθουσα της έκθεσης ώστε να δεις αρχιτεκτονικά σε σύγχρονες μελέτες της Αρχιτεκτονικής Σχολής Βόλου.
Βρήκα ιδιαίτερη ώστε να αναφερθεί την κεντρική διάταξη των σχεδίων κτιρίων σε μακέτες σχεδόν στο πάτωμα, τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη με μια "στρατιωτική" διάθεση δογματικά, δηλαδή. Παρατηρείται πολιτική σε πειραματικό επίπεδο για τους φοιτητές της σχολής στο σημείο αυτό.
Την έκθεση με τίτλο " Η πόλη των δωματίων " συμπληρώνει μια ευρηματική ιδέα ενός μεγάλου βιβλίου, μιας έκδοσης ειδικά σχεδιασμένης με όλο το έργο των εργασιών των φοιτητών, μπορεί ο αναγνώστης - θεατής του να το ξεφυλλίσει.
Δίνει έμφαση στην επιμέλεια της εικαστικής πλευράς που φαίνεται να έχει η αρχιτεκτονική εδώ. Οι διαστάσεις των σχεδίων στον τοίχο είναι θετικές και πολυμήχανες, συμπληρώνονται έγχρωμα το επίπεδο που θέλει να πετύχει η σχολή.
Θεωρούμε καταφατική την ιδέα ότι τα τελευταία χρόνια η τοπική σχολή της αρχιτεκτονικής επιμελείται εκθέσεις στο εκθετήριο της πόλης, όπως είναι το κέντρο τέχνης, συμβάλλει στη διεθνή εικόνα της. Επιμένω στην κεντρική διάταξη που έχουν οι μακέτες, είναι καλοσχεδιασμένες στην απόλυτη λεπτομέρεια τους. Κάποιες ακόμη συμπληρώνουν τον χώρο σε σημεία εδώ κι εκεί.
Έχει μια επιμέλεια λογικής παρουσίασης διπλωματικής εργασίας της σχολής. Η θεματολογία της στο επίπεδο που αφορά την πόλη του Βόλου είναι σημαντική, η έκθεση έχει εντοπιότητα. Τα ευρήματα της συμβολίζουν, έχουν συμβολικό χαρακτήρα.
Η ιδέα είναι παλιές υποδομές που δεν αξιοποιούνται στο βασικό χωροταξικό συγκρότημα της πόλης, μάλιστα διακρίνονται σε ένα τοπογραφικό σχέδιο με κόκκινες σημάνσεις. Παλιές υποδομές που δεν αξιοποιούνται, θεωρούνται ημιτελείς σε μια πόλη με ένα παρελθόν άψογα οργανωμένα στη φυσιογνωμία της τοπογραφίας της αρχιτεκτονικής. Εξου και ο τίτλος εδώ.
Στο επίπεδο θεώρησης της ιστορίας που έχουν όλα τα κτίσματα της πόλης, η έκθεση φαίνεται μέσα από έναν όροφο, κάνει κάτι σαν πρωτοπορία που διαπερνά την πόλη, είναι όμως όλα άκαμπτα, υπάρχει δυσκολία, λοιπόν. Το έδαφος του ορόφου της έκθεσης είναι η πρωτοπορία, το επιδοκιμάζει η σχολή.
Για τη φετινή αναφορά, λοιπόν, στον αποκριάτικο Φλεβάρη περνάμε σε μια έκθεση ατομική μέσα στον χειμώνα σε μια σύγχρονη γκαλερί του κέντρου της πόλης, κάπως οξύμωρο, παράδοξο το σημείο του χώρου στην εσωτερική πολιτική που αναδεικνύει τις εκθέσεις για έναν παραδοσιακό Αστέρη Γκέκα. Ένα όνομα που έχει δημιουργήσει τη δική του ιστορία στο χώρο κι εδώ φαίνεται η έκθεση να αποκτά μια πιο σοβαρή πολιτική.
Το εργαστήριο του ιστορικά κάπου στην οδό Βλαχάβα σε μια κατοικία με αυλή για πολλά χρόνια με μια ιδέα εξωτική. Τα χρώματα στα έργα του Γκέκα που τον συνοδεύουν όπου πάει, έτσι φαίνεται στις εικαστικές βόλτες του στην πόλη, παίρνει μαζί του τα χρώματα που επιλέγει να δείξει στα μικρά ή μεγάλα έργα του.
Το ξύλο είναι το μέσο "μεταφοράς" της εικαστικότητας που επιδιώκει ή μια ιδέα τρισδιάστατου όγκου στις κατασκευές του. Η ιδέα της επίσκεψης στο βολιώτικο έδαφος της γκαλερί "δ." εκσυγχρονίζει λόγω αρχιτεκτονικής του χώρου τον Α. Γκέκα στην πολιτική της κριτικής που μπορεί να γίνει.
Τα έργα του φαίνονται ότι φιλοξενούνται σε διάταξη στη γκαλερί. Στοιχειοθετούνται τα χρώματα, μια ζωηρή παλέτα χρησιμοποιεί ο ίδιος, με στοιχεία πολιτικής Βόλου, παίρνουν μια πλακάτη ηχοχρωμία στα λεπτεπίλεπτα ξύλινα χαραγμένα ανάγλυφα επίπεδα της παραδοσιακής ξυλογλυπτικής του.
Η ηχοχρωμία του Γκέκα, επειδή γράφω γι αυτόν, φέρνει την επαρχία του Βόλου σε ένα επίπεδο κριτικής όπου η ζεστάδα της πόλης μας δείχνει την ξυλογλυπτική του να "καίγεται" στο είδος της.
Το καφέ του ξύλου εδώ συμμετέχει, το χρώμα ξεγελά, είναι υποφαινόμενο ακριβώς για να καλύψει την πολιτική του ζωγράφου. Η ιστορία τέχνης του υπάρχει μέσα από θρησκευτικά νοήματα κι έτσι χαράσσεται η σημασία της παρουσίασης του στην πόλη.
Λαμβάνει στοιχεία πολιτικά στο επίπεδο που οι εκκλησιές της πόλης τον προστατεύουν, υπάρχει μια χαρακτηριστική ψηφιδωτή πολύχρωμη συντεχνεία στον καλλιτέχνη και στις θρησκευτικές εικόνες της πόλης.
Γι αυτό η πόλη τον αγαπά, τον θεωρεί παιδί της. Το κάνει σύγχρονο η αρχιτεκτονική του εικαστικού έργου, δηλαδή δοκιμάζει να εκθέσει σε διάταξη, ώστε να διαμορφώνεται μια συνομιλία, ένας διάλογος κατά τη διάρκεια της έκθεσης.
Έχει μια αριστοτεχνεία ο ίδιος στο σκαρίφημα του και σου κάνει ένα νεύμα που δέχθηκαν να δείξουν το έργο του σε έναν χώρο. Εκεί εμπίπτει το πρόβλημα της πολιτικής που προτείνει η νεόδμητη γκαλερί.
Τα έργα που θα δεις από τον Α. Γκέκα μοιάζουν πάντα, είναι σα να σε αφήνει να τα δεις, τα παρουσιάζει για να προκαλέσουν κάτι, έχουν ήχους. Σηκώνει πολυπληθώς μια πολιτική, μαζική.
Μπορεί να δημιουργούν μια ιστοριογραφία όλα μαζί, να συνθέτουν μια πλοκή σκαριφημένη, η ξυλογλυπτική του ιστοριογραφεί.
Έχει λογικές παραστάσεις σχεδιασμένες, υπάρχει ένα στοιχείο Βορρά και Νότου, βλέπεις το έργο σημαίνει πολλά για τη συνέχεια του, τη γύρω περιοχή της ζωγραφικής του.
Η θεατρικότητα που φαίνεται να έχει κι αυτήν ξεγελά, είναι επίπεδα μετάβασης που μεσολαβούν για τα απόκρυφα της τέχνης του.
Δική σας,
Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment