Έτος 2018_Άγαλμα Ηρώων Παραλιακό Μέτωπο Βόλου ( Αρχείο Ελ. Στίκουλου )
Έτος 1941_Ελλάδα: Αρχαίος ελληνικός ναός ( Αρχείο ΔΗΚΙ )
Στη συνέχεια και δεύτερη ανάρτηση για τη φετινή χρονιά του 2018 στα εικαστικά θεωρητικά δρώμενα της περιοχής του Βόλου, θα συνεχίσουμε με μια σύγκριση εικόνων και φωτογραφιών στην τέχνη, παραμένει σταθερή η πρώτη επιλογή στην κορυφή της ανάρτησης επί χρονολογία λήψης το 2018 και θεωρούμε ότι αλλάζει η δεύτερη που ακολουθεί από το αρχείο του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας και Τεκμηρίωσης, με έδρα τον Βόλο επί της ιταλικής Κατοχής το έτος 1941 στην Ελλάδα. Αναφέραμε και επαναλαμβάνουμε ότι η σειρά της κριτικής που θα γίνει σε αυτό το θεωρητικό λεκτικό εικαστικό δρώμενο εντός του ιστολογίου (blog) φέρει στοιχεία πολιτικής με αισθητική και θα εμπεριέχει ολίγα σχόλια για την κοινή βασική πρώτη εικόνα και μια σειρά από την ιδέα που σχηματίζει η πολιτική και τρεις έννοιες της στη δεύτερη που ακολουθεί, εδώ βλέπουμε έναν αρχαίο ελληνικό ναό.
Στα σχόλια, λοιπόν, στο δημόσιο γλυπτό της πόλης με το όνομα "Ηρώων" στο παραλιακό μέτωπο του Βόλου του πολύφημου της Θεσσαλίας και της ιστορικής ιταλικής Κατοχής 1940-1944, βλέπουμε μια θέληση να σκεφτούμε την αφαίρεση που προκαλεί η γλυπτική σύνθεση, μια γεωμετρία, μια γραμμική κορυφογραμμή στη γωνία λήψης μάλιστα, της φωτογραφίας εδώ. Είναι θετικό να επισημανθεί ότι η σκέψη και λόγω της εμπειρίας της συγγραφέως στην τέχνη, θέλει το αντικείμενο που φωτογραφίζεται να διακωμωδείται από την ίδια τη φωτογράφο και κριτικό, βλέπε και την ιστορία αυτού του blog, σε ένα επίπεδο που απέχει ελάχιστα να το σκεφτείς έτσι απλοϊκά σε όρους, σαν μουσούδα από γαϊδουράκι με ένα λουρί στη γνάθο που είναι το μαλλί της γυναίκας στο άγαλμα σε επιμήκυνση, η σκέψη φτάνει στην αφαιρετική γεωμετρία. Να επισημανθεί το γνωστικό αντικείμενο της κριτικής και πώς μπορείς να σκεφτείς με διάφορους τρόπους αυτοσχέδια.
Στη συνέχεια κι ενώ στην πρώτη παρατήρηση επί της 28.3.2018 θελήσαμε να γράψουμε για τις υφές που προκαλούν τρεις βασικές έννοιες της πολιτικής του Βόλου, όπως η Βόρεια Ελλάδα, η βορειοελλαδίτικη δογματική της Β. Ελλάδας και το Σιδηρόκαστρο Σερρών πολιτικά, θα δούμε την ασπρόμαυρη φωτογραφία του αρχαίου ελληνικού ναού αισθητικά και διαισθητικά και στο επίπεδο όπου αποτελεί αρχείο της Κατοχής περί το 1941. Καταρχάς, τι σημαίνει να έχω μια φωτογραφία σκοτεινού θαλάμου εκείνη την εποχή σε σχέση με την ιδέα ότι αποτελεί αρχείο πολέμου... Θεωρούμε σημαντικό ότι εν μέσω τέτοιας κοσμοϊστορικής πολιτικής περιόδου όπως είναι ένας πόλεμος, επιλέγω να φωτογραφίσω και να εκτεθεί δημοσίως μετά από χρόνια και μήνες ζωής ένα αρχαίο μνημείο όπως ένας ναός σοβαρού αρχιτεκτονικού ρυθμού και σχεδίασης και της ζωής που δίνει στη γύρω περιοχή, τοπογραφικά δηλαδή. Έχει κάτι δογματικό ως στοιχείο και μόνο που αφορά σε αρχαίο ρυθμό, απεικόνιση, ως αρχαιότητα δηλαδή, ίσως αυτό είναι ένα στοιχείο συνεισφοράς στο λόγο και στη γραφή εδώ για τη βορειοελλαδίτικη δογματική. Ενισχύει την έννοια της αρχαιότητας ο γύρω περιβάλλων χώρος, οι κίονες, το γρασίδι, το ύπαιθρο και η τοπιογραφία, το διάγραμμα της τοπογραφίας του χώρου που φανταζόμαστε. Έτσι όπως είναι αφημένοι. Το στοιχείο της πολιτικής της Βόρειας Ελλάδας το φέρει το μέγεθος, το μακρόσυρτο των κιόνων στην αριστερή πλάγια όψη του κτίσματος και γενικά προσδίδει την ελληνικότητα, τη χάρη, την αίγλη. Συνολικά είναι ειρωνική κάπως η εικόνα, η φωτογραφία, ένας αρχαίος ναός μέσα στην Κατοχή του '40. Κάτι παράδοξο, επιβεβλημένο, δύναμη επιβολής. Θα μπορούσε να είναι γυναίκες σχεδιασμένες στους κίονες, ο κάθε κίονας και μια γυναίκα, μια μορφή, ένα σώμα, όπως οι γνωστές Καρυάτιδες της Ακροπόλεως. Θα μπορούσε κι αυτό να είναι στοιχείο Βόρειας Ελλάδας ως δύναμη επίδειξης της πολιτικής. Μας απασχολεί τι γίνεται μέσα στα ιερά, στους ναούς, στις εστίες της σχεδίασης επί των αρχαίων και ότι ιερό και σπάνιο και φλογερό, ένα στοιχείο της βορειοελλαδίτικης δογματικής. Συνεχίζοντας, την παραπάνω προηγούμενη "πλάκα" που είναι το ιστορικότερο στοιχείο του blog θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάθε κίονας και ένα κραγιόν, μάλιστα κάτι μας κάνει να νιώθουμε ότι κοκκινίζει. Γυναίκα, κίονας, κραγιόν. Ένα ειρωνικό σχόλιο της Κατοχής που θέλει τη γυναίκα στη φαρέτρα του στρατιώτη, φαντάρου στον πόλεμο. Και μια άποψη σαν Σιδηρόκαστρο σε πολιτική άποψη στο έργο, την σχεδιογραφία στην αψίδα περιμετρικά του ναού, όπου συγγενείς γραμμικές παράλληλες σχέσεις σχηματίζονται σαν νήματα, σαν τρέσα κεντήματος, κάτι γυναικείο πάλι.
Μας αρέσει η παραλληλία στη σκιά στον ναό, κάτι που δεν σχολιάστηκε...
Δική σας,
Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment