Έτος 2018_Άγαλμα Ηρώων Παραλιακό Μέτωπο Βόλου ( Αρχείο Ελ. Στίκουλου )
Έτος 1941_Ελλάδα: Εκκλησία που καταστράφηκε από τον πόλεμο ( Αρχείο ΔΗΚΙ )
Κατά την τρίτη για το συνεχές πρόγραμμα των αναρτήσεων στο θεωρητικό λεκτικό εικαστικό δρώμενο του ιστολογίου (blog) θεωρούμε μια νέα δυάδα φωτογραφιών, όπου παραμένει σταθερή η βασική κοινή πρώτη με λήψη το έτος 2018 η οποία και αναπαριστά το άγαλμα Ηρώων στο παραλιακό Βόλο και στη συνέχεια η δεύτερη, μια εκκλησία που καταστράφηκε από τον πόλεμο στην Ελλάδα κατά το έτος 1941 από το αρχείο του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας και Τεκμηρίωσης ΔΗΚΙ στην ίδια πόλη. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι περιοχή και αρχείο αφορούν την ίδια αναφορά πόλης, γεωγραφικού σημείου και αποκτά μια εντοπιότητα, μπορούμε να πούμε.
Για τη συνέχεια της κριτικής, λοιπόν, κι ενώ ξεκινά με μια άποψη μικρή η οποία και συνεχίζει με δύο λόγια και προτάσεις για την κοινή βασική εικόνα μπορούμε να πούμε τα εξής για σήμερα στην τρίτη κατά σειρά παρατήρηση. Σημειώνουμε, καταρχάς, ότι οι δύο προηγούμενες αναφορές ξεκίνησαν με μια άποψη ηθογραφίας και προσδίδουν κάτι σαν κριτική στο έργο Ηρώων, αναφέρθηκαν έννοιες όπως ανάταση, πνεύμα, πνοή, επανάσταση. Η επόμενη δεύτερη αφορά σε μια συνέχεια που θέλει το σχόλιο που θα γίνει να περνά από μια γραμμή που περιπαίζει το έργο, το διακωμωδεί με λεκτικό και στη συνέχεια περνά η σκέψη της ιστορίας της τέχνης, βλέπε έννοιες όπως αφαιρετική γεωμετρία. Έτσι, καταλήγοντας για σήμερα θεωρούμε ότι κάτι υπάρχει με την έννοια του όγκου στο άγαλμα, κάτι ανθρωπόμορφο με έκφραση στο ίδιο, δηλαδή η ιδέα ότι συγκρίναμε στη δεύτερη ανάρτηση το αντικείμενο και το προσωποιήσαμε, εμφανίζεται σήμερα σε συνέχεια και από την εναλασσόμενη εικόνα του αρχείου ΔΗΚΙ, δηλαδή κάτι παίρνει η κριτική από τη δεύτερη εικόνα του 1941 της 29.3.2018 στην πρώτη βασική του 2018 της 30.3.2018. Ένα στοιχείο γραμμικό κεντρικό στο άγαλμα στο μέσον της γλυπτικής σύνθεσης, κάτι διαπερνά την τοπογραφία του αγάλματος, το διασχίζει στον ουρανό, στο βλέμμα της ίδιας της σύνθεσης του. Κάτι ξεχωρίζει κι αναπλάθει και κάνει εμφανή τη γραμμική σχεδίαση του, τονίζει τις άκρες περιμετρικά. Αισθανόμαστε ένα ψύχος, μια δροσιά άνοιξης στον γύρω χώρο, η πολιτική του ουρανού.
Πώς συντρέχει με τη φωτογραφία αρχείου της εκκλησίας μέσα στην ιταλική Κατοχή επί του έτους 1941, η οποία και καταστράφηκε από τον πόλεμο... Καταρχάς, να πούμε και μέσα από τη βασική σπουδαστική ικανότητα της συγγραφέως ότι αφορά σε μια κάπως στερεοσκοπική εικόνα με φωτογραμμετρικές ιδιότητες, δηλαδή η ευκρίνεια της κατά την εμφάνιση του αρνητικού σε σκοτεινό θάλαμο της εποχής προκαλεί μια μαθηματική παρατήρηση, μετρητικής αξίας και σημασίας. Θεωρούμε και πάλι κάπως ειρωνικό το περιεχόμενο της, δηλαδή τα αρχιτεκτονικά της στοιχεία στην πρόσοψη που φαίνεται, μάλιστα ξεχωρίζουν δύο φανοστάτες ιδιαιτέρως περίτεχνοι αλλά κατακρεουργημένοι από τον πόλεμο και τη μάχη στο σημείο. Το λευκό τους χρώμα αν ισχύει μας προσδίδει μια χάρη στον περίβολο του ναού. Θεωρούμε επίσης άξια αναφοράς την αίσθηση του γκρεμίσματος και του κενού που προκαλεί η καμπυλοειδής πάνω σύνθεση των εξώθυρων του ναού, διαπερνά τον αέρα στη φωτογραφία κάτι στενάχωρο. Πιστεύω παίζουν ρόλο τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που βλέπουμε εξωτερικά, ειδικά οι καμπύλες και η πρόσβαση που έδινε ο ναός στον επισκέπτη της περιοχής, άγνωστης κατά τη δημοσίευση του αρχείου. Συνεχίζοντας στις τρεις έννοιες της πολιτικής που επιζητά να αναδείξει αυτός ο κύκλος των θεωρητικών λεκτικών εικαστικών δρωμένων στο ιστολόγιο αυτό θεωρούμε ως στοιχείο Βόρειας Ελλάδας στη φωτογραφία τη γωνία λήψης στην οποία αναφέρεται και βλέπει η πρόσοψη με μια λοξότητα, πλαγιότητα προς τα μπρος, είναι κάπως μεγαλόχαρο, αφορά και εκκλησία και κάπως φιλόδοξο αν σκεφτείς τις ένδοξες εποχές της. Ο φωτισμός στο σημείο είναι στοιχείο της πολιτικής της δογματικής Βορειοελλαδίτικης στη Βόρεια Ελλάδα του έργου. Υπάρχουν αμυδρά σκοτεινά και αχνά φωτεινά σημεία σε ανοίγματα και γωνιακές άκρες της αρχιτεκτονικής του κτίσματος κατά τη γωνία λήψης. Πιστεύω το στοιχείο της πολιτικής Σιδηρόκαστρο Σερρών στη Βόρεια Ελλάδα είναι η ιερότητα του χώρου και κάπως θέλει να ειρωνευτεί μέσα από τη θρησκευτικότητα αλλά δε μας αφήνει περιθώρια στενοχώριας, δε χάνει δηλαδή την αυστηρότητα του ιερού χώρου η γκρεμισμένη εκκλησία. Είναι σαν σκηνικό, σαν τοπίο βουβής ταινίας, αν μπούμε στη διαδικασία να παραλληλίσουμε τα είδη στις αναρτήσεις. Οι ρωγμές επίσης προσδίδουν μια πολιτική στο κτίσμα, θα μπορούσε να είναι σεισμός ή κάτι άλλο που το κατέστρεψε.
Κι άραγε από ποια πολιτική προέρχεται, το στοιχείο ότι η ιερότητα του ναού ησυχάζει και σέβεται, δίνει αρχοντιά η ρωγμή του πολέμου, σαν νήμα σε κέντημα... βορειοελλαδίτικη, το είπανε...
Δική σας,
Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment