Έτος 2018_Άγαλμα Ηρώων Παραλιακό Μέτωπο Βόλου ( Αρχείο Ελ. Στίκουλου )
Έτος 1941_Ελλάδα: Εκκλησία που καταστράφηκε από τον πόλεμο (Αρχείο ΔΗΚΙ )
Για την τέταρτη σε σειρά ανάρτηση του θεωρητικού λεκτικού εικαστικού δρωμένου σε σχέση με τη δημόσια γλυπτική του Βόλου στους υπαίθριους χώρους του παραλιακού μετώπου όπως είναι το άγαλμα Ηρώων, θα δούμε τη σύγκριση του με μια φωτογραφία αρχείου από το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης στην ίδια περιοχή και συγκεκριμένα μια εκκλησία με σοβαρή καταστροφή από τα δεινά του πολέμου του 1940 και της ιταλικής Κατοχής.
Συνεχίζοντας εδώ με λίγα λόγια την κριτική που γίνεται στα δύο φωτογραφικά πλαίσια, η βασική κοινή φωτογραφία του έτους 2018 από το προσωπικό αρχείο της συγγραφής, και μετά τα σχόλια εκείνα των παραγράφων στις προηγούμενες αναρτήσεις, παίρνει τον αέρα της από το υλικό και τη βαρύτητα του, δηλαδή η κριτική βλέπει στη βαρύτητα στο υλικό του αγάλματος, στην πέτρα, στο μάρμαρο, σε οτιδήποτε έχει λαξευτεί. Ένα βάρος πέφτει στο οπτικό πεδίο από την ιδέα της δημιουργίας του υλικού και πώς αυτό φαίνεται σχεδιασμένο, η σχεδιογραφία δηλαδή της γυναικείας φιγούρας με το υλικό σε συνδυασμό. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο βλέμμα μας μέσα από την ιστορία της τέχνης τονίζεται το χρώμα και η υφή του πάνω στην πέτρα, κάτι ροδαλό φαίνεται στην αριστερή πλευρά του αγάλματος, μας πάει ο νους στη δύση του ήλιου στο Βόλο, διαπερνά κάτι στη σκληρή γκρι πολιτική του απόχρωση. Το άγαλμα παίρνει το ιδίωμα της δογματικής του 2010 ίσως από τη συγγραφή αυτού του κειμένου, που θέλει τη δύση και το ηλιοβασίλεμα να είναι ο οδηγός προς την πρωτοπορία του Βόλου.
Σε συνέχεια και ολοκληρώνοντας, κι ενώ μιλάμε για κακουχίες πολέμου και δεινών από τους βομβαρδισμούς της Κατοχής 1940-1944, η ασπρόμαυρη φωτογραφία του ΔΗΚΙ χαίρει αρχιτεκτονικής και όψης ως προς την πρόσοψη που απεικονίζει στην οπτική γωνία που θέλει πολεμοχαρές το σκηνικό. Όπως και στις προηγούμενες αναρτήσεις, μας ενδιαφέρει η πλευρά τριών εννοιών στην πολιτική της Βόρειας Ελλάδας, της βορειοελλαδίτικης δογματικής της και στο Σιδηρόκαστρο Σερρών ως εκφράσεις της εικαστικής γλώσσας και κριτικής που μπορεί να γίνει προς αξιοποίηση. Σε αυτήν τη φωτογραφία το στοιχείο της Β. Ελλάδας υπάρχει στο πώς η αρχιτεκτονική γίνεται επακόλουθο του πολέμου, πώς τον επηρεάζει δηλαδή, τα σημαίνοντα της είτε κυριολεκτικά στην πραγματικότητα, είτε ως ειρωνία τραγική της ζωής του ανθρώπου. Υπάρχει κι εδώ η ιερότητα, η θρησκευτικότητα, το στοιχείο της επιβολής. Για τις άλλες δύο πολιτικές εκφάνσεις, η βορειοελλαδίτικη φαίνεται στο σχέδιο, στο ίχνος του κτιρίου, πόσο περίτεχνο ήταν αρχιτεκτονικά και πώς από το δεινό της ρωγμής του από βομβαρδισμούς πολεμικούς παίρνει στοιχείο τεκμήριου, αποδεικτικού για ότι συνέβη στην περιοχή του σημείου. Το Σιδηρόκαστρο βλέπει στους άνδρες που πολέμησαν ή κρύφτηκαν εντός του ναού για προστασία από τη μάχη, φαίνεται δηλαδή η ανδρική πολεμοχαρής όψη και πρόσοψη. Τα τείχη χρησιμοποίηθηκαν για τη διάσωση και πόσο ειρωνικό να βομβαρδίζονται ναοί εν πολεμική περίοδο, ενώ προστατεύουν τον άνθρωπο και τα θύματα.
Μια καλλιγραφία σε δύο φωτογραφίες, έναν αγιασμό στη ψυχή...
Δική σας,
Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment