Έτος 2018_Άγαλμα Ηρώων Παραλιακό Μέτωπο Βόλου ( Αρχείο Ελ. Στίκουλου )
Έτος 1941_Ελλάδα: Κατεστραμμένη σιδερένια γέφυρα ( Αρχείο ΔΗΚΙ )
Συνεχίζοντας το ταξίδι της ιστορίας της τέχνης στο blog και θέλοντας να γίνω διδακτική σήμερα μέσα από το θεωρητικό εικαστικό λεκτικό δρώμενο που δουλεύεται με μια σειρά και αλληλουχία σκέψεων, θα συγκρίνουμε δύο φωτογραφίες σε μια αισθητική αναζήτηση για την πολιτική της Βόρειας Ελλάδας και των επιμέρους νοημάτων της.
Η έρευνα εδώ για το δρώμενο που συμβαίνει κι έτσι κάπως λαογραφικά, εφόσον υπάρχει πλήθος προβολών επίσης και είμαστε ευχαριστημένοι, θέλει την κοινή βασική έγχρωμη φωτογραφία του 2018 με το άγαλμα της παραλίας του Βόλου, Ηρώων να είναι η επίδοση στο δρώμενο, δηλαδή βλέπουμε την πρόοδο που σημειώνουμε. Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε ότι το είδος της κριτικής συνεχίζεται θεωρώντας μια αχνή αφηρημένη άποψη στο εσωτερικό της γλυπτικής σύνθεσης και ειδικά στο κεντρικό κορμό, που θέλει ένα γυναικείο σώμα να αφήνεται επαναστατικά, βλέπουμε λοιπόν μια θολή εντύπωση από πνευμονικά στοιχεία, θα μπορούσε να είναι δύο στοιχεία αριστερά και δεξιά με μια μεταξύ γραμμή να τα ενώνει στη μέση των δύο, που εμφανίζονται σαν στοιχεία πνεύμονα, δηλαδή μεταφορικά η ανάσα του γλυπτού, η εισπνοή και η εκπνοή. Τι σημαίνει άλλωστε πόλεμος; Η ζωή και η αναπνοή της, αυτό εκπροσωπεί το άγαλμα στην ιδέα του ως δημόσια γλυπτική σύνθεση στον Βόλο. Αυτό το στοιχείο προχωρά παρακάτω αν το δεις και μέσα από την ιστορία της τέχνης και αυτά τα "πνευμονικά" ιχνοστοιχεία του θώρακα της γυναίκας φτάνει να συγκριθεί με τον αφηρημένο εξπρεσσιονισμό. Σαν λογική ιχνοστοιχείων μας θυμίζει ίσως χαρακτικό ή σχέδιο με μελάνι ψηλό και μαύρο κατά τους αιώνες πριν τον εικοστό, χαρακτικά σχέδια ιατρικής και βιολογίας στην τέχνη, με λίγα λόγια. Κι έτσι, διακωμωδώντας τα όλα στα πλαίσια και του ιστολογίου (blog) θα μπορούσαμε να πούμε ότι θυμίζει μια φασολιά και ένα κλωνάρι που κρέμονται φασόλια. Το παραμύθι ήθελε το άγαλμα...
Στη λογική της εύρεσης των τριών πολιτικών γραμμών που μας ενδιαφέρουν στο επίπεδο της σκέψης του Βόλου, ως τόπου της Βόρειας Ελλάδας με τη σημαντικότερη πολιτική ιστορικά στο έδαφος του, θεωρούμε ότι συνεχίζουμε με την πολιτική δογματική της Βορειοελλαδίτικης στην πολιτική της Βόρειας Ελλάδας και ολοκληρώνουμε με την πολιτική Σιδηρόκαστρο Σερρών. Η ανεύρεση όλων αυτών των στοιχείων, λοιπόν, υπάρχει στην επόμενη δεύτερη φωτογραφία των επί σειρά αναρτήσεων διαφορετικές κάθε φορά, εδώ έχουμε μια φωτογραφία του έτους 1941, όπου απεικονίζεται στην Ελλάδα μια κατεστραμμένη σιδερένια γέφυρα, από το αρχείο του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας και Τεκμηρίωσης. Πολύ γενικά για αρχή, η φωτογραφία φέρει μια αισθητική όπου τη θέλει να εμφανίζεται σε σκοτεινό θάλαμο μιας εποχής σε μια πολύπαθη περίοδο πολέμου από αρνητικό φίλμ, υπάρχει ένα φως στο πάνω μέρος και μια αύρα αισθητή με στοιχεία αρχιτεκτονικής και κυρίως τοπογραφίας, όπως είναι ένα σημείο με γέφυρα σε υδάτινο μέρος. Εκφράζει ιστορικότητα, έχει κάποιες ιδιότητες η εικόνα από την εμφάνιση της που μας κάνει να πιστεύουμε στην ιδέα της αισθητικής της επεξεργασίας που έχει δεχθεί. Περνάμε στα τρία στοιχεία της πολιτικής που αναζητούμε, στο θέμα της Βόρειας Ελλάδας, παίζει ρόλο το φως στο πάνω μέρος της φωτογραφίας σίγουρα αισθητά, και εμβαθύνουμε θεωρώντας ότι υπάρχει ενδιαφέρον στην τοπογραφία της φωτογραφίας, στα μέρη, στην τοποθεσία που δείχνει, εκεί βλέπουμε κάτι συναισθηματικό. Σε ότι αφορά τη βορειοελλαδίτικη της Βόρειας Ελλάδας, αναζητούμε και φαίνεται κάτι στο σημείο της γέφυρας όπου υπάρχει προστατευτικό στατικό κάγκελο στα αριστερά και δεξιά της γέφυρας, στην οποία και η καταστροφή της φαίνεται ελάχιστα εδώ από την αρχή, ενώ υπάρχει ρωγμή στο μέσο της υποδομής. Η βορειοελλαδίτικη λοιπόν, φαίνεται στο τριγωνικό σχέδιο του στατικού της σχεδιασμού, ένα ζιγκ - ζαγκ σχηματίζεται και στο πόσο έτσι οπτική ψευδαίσθηση υπάρχει, razzle - dazzle στοιχείο. Η πολιτική Σιδηρόκαστρο Σερρών υπάρχει στην στατικότητα της φωτογραφίας, στον χρόνο της δηλαδή, όχι σε αυτόν που τραβήχτηκε το αρνητικό, αλλά σε αυτόν που αναφέρεται μετά από δεκαετίες το ιστορικό γεγονός του πολέμου της ιταλικής Κατοχής. Υπάρχει κάτι στο σημείο του εδάφους στην ακρογιαλιά, εκεί που ξεκινάει το υδάτινο στοιχείο, σε αυτήν τη μύτη.
Μια αυστηρότητα προκαλούν και τα δύο... μια διαύγεια στην πολιτική της εικόνας.
Δική σας,
Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment