17.4.18

Παρατήρηση στη δημόσια Γλυπτική του Βόλου, Άγαλμα Ηρώων - Άνοιξη, Απρίλιος 2018

Έτος 2018_Άγαλμα Ηρώων Παραλιακό Μέτωπο Βόλου ( Αρχείο Ελ. Στίκουλου )


Έτος 1941_Λιμάνι του Βόλου με καΐκια ( Αρχείο ΔΗΚΙ )

Στο σημερινό κι ευτυχές παράδειγμα της ιστορίας της κριτικής της τέχνης μέσα από το θεωρητικό λεκτικό εικαστικό δρώμενο της πόλης στα χνάρια του Ιάσονα και της Ανδρομέδα στους αστερισμούς του Βόλου και του σύμπαντος, θα περιγράψουμε εδώ την πολιτική της εικόνας της αισθητικής της εποχής μας. Θα μας απασχολήσει, λοιπόν, μια φωτογραφία αρχείου από το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης και μια προσωπική φωτογραφία αρχείου, του 1941 και του 2018 έκαστη. Στην πολιτική μας η κριτική γίνεται από τον Βόλο τον μακρινό στην Αμερική, θα νιώσουμε την ιδέα της Παράδοσης του Βόλου, όπως σωστά πετυχαίνει η δογματική/διδακτορική του έτους 2012, είναι το έτος μεταξύ άραγε; Σήμερα βλέπουμε τη λογική της κύριας βασικής εικόνας του 2018 μέσα από την ιδέα της αλλοίωσης της, δηλαδή κάτι παρατηρούμε στο φόντο που σχολιάστηκε στην τελευταία ανάρτηση όπου η ηθική του πνεύματος ήθελε να σχολιάσουμε το φόντο της εικόνας. Είναι αυστηρή η αίσθηση σήμερα της γλυπτικής του σύνθεσης, πολιτικοποιημένο το βλέμμα για να τη δεις, αυτό ξεχωρίζουμε στην κριτική. Σιγά σιγά ολοκληρώνεται το βλέμμα της κριτικής και κλείνει η ιδεολογία της σκέψης. Ίσως κάτι στην αίσθηση που προκαλεί η παρατήρηση στο φόντο είναι και μια αλλοίωση ταυτόχρονα, δηλαδή θα μπορούσε να είναι επεξεργασία εικόνας σε λογισμικό εικόνας. Προχωράμε, λοιπόν, στην αισθητική της πολιτικής μέσα από τρεις βασικές έννοιες της εικόνας σε πολιτική στο αρχείο του 1941, με τρεις βασικές πολιτικές γραμμές, συγκεκριμένα αυτήν της Βόρειας Ελλάδας, της βορειοελλαδίτικης και του Σιδηρόκαστρου Σερρών. Πολιτικές ραγδαίες στη σημασία της πόλης μας στην κεντρική Θεσσαλία στα ανοίγμα του Παγασητικού και του παππού στο Σιδηρόκαστρο, στο τσίπουρο και στην αγάπη. Οι αναρτήσεις ταξιδεύουν στο χρόνο, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και γίνονται μάθημα στη Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα. Θα αφιερώσουμε εδώ τη σκέψη μας. Η αίσθηση της Βόρειας Ελλάδας υπάρχει στο σημείο που νιώθεις το αρχείο εποχής του 1941 σε μεγάλο μέγεθος, ως ευμεγέθες δηλαδή στην όψη, η αισθητική στο βλέμμα θέλει τη θάλασσα να ανοίγει το λιμάνι και την προβλήτα, τα καράβια είναι αραγμένα στην άκρη του λιμανιού, η μικρή βάρκα στα αριστερά δίνει το βηματισμό, την έμφαση στο βλέμμα, την προοπτική, την οπτική γωνία. Οι ράχες και άκρες στις βάρκες είναι η αγάπη για το ταρακούνημα που προκαλούν στη θάλασσα όταν φυσάει και σαλεύει το κύμα. Στη βορειοελλαδίτικη σαλεύει η σκιά στο κύμα από το φως του ήλιου, πώς τρέχει το κυματάκι στο βλέμμα μας, η βορειοελλαδίτικη δίνει τη χαρά στο κύμα, η εικόνα σκουραίνει πλευρικά και πλαγίως και δίνει βάθος και την εικόνα του φακού του φωτογραφικού που την αποτύπωσε. Η πολιτική γραμμή στο βλέμμα της αισθητικής είναι στην αχνή πολιτική που απέδωσε η ιδέα της ελληνικής Δικτατορίας για παράδειγμα, δηλαδή κάτι κάνει τα πλοία να ξεχωρίζουν σαν μικρές μαύρες γραμμούλες, σχεδιασμένες με ραπιοδογράφο, με μελάνι. Σαν το οινόπνευμα που έπνιξε πολιτικά δήθεν την Ευρώπη του εικοστού αιώνα, το γκαζάκι που το ενεργοποίησε και έφερε την παγκόσμια ανάφλεξη. 

Στα αρχοντικά πλοία και στην αγάπη της δογματικής στα λιμάνια της πόλης...

Δική σας,

Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue

No comments: