Η μελέτη αυτή, πολύ γενικά, έχει σκοπό να αποτυπώσει την αισθητική του έργου τέχνης μέσα από το ίδιο το έργο τέχνης, χωρίς εκτενείς αναφορές στις πληροφορίες του έργου ή στον καλλιτέχνη, χρησιμοποιώντας την εικόνα του μονοεπίπεδα, για μια άποψη και συμπέρασμα γύρω από τη διαδικασία της δημιουργίας του από τον καλλιτέχνη, ώστε να θεωρείται σημαντικό ιστορικά ως έργο τέχνης, με συμβολή στην ιστορία τέχνης στην επόμενη σκέψη που ακολουθεί τη μελέτη. Προκύπτει μέσα από τα σύγχρονα στάδια της εξέλιξης των δύο δεκαετιών 2000 έως 2020 σε Βόλο κι Αθήνα. Η καταγωγή της συγγραφής ανήκει στο Βόλο, του νομού Μαγνησίας και η θέαση των έργων στην Αθήνα, του νομού Αττικής. Επομένως, και μιας η συγγραφή της μελέτης θα γίνει από τον Βόλο, θεωρούμε σταθερή τη θέση γεωγραφικά στον Παγασητικό και στη Μαγνησία ευρύτερα, ώστε να διατυπώσουμε στοιχεία αισθητικής στα έργα τέχνης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και γιατί τα είδαμε, εντέλει, στη θέαση μας στα εικαστικά δρώμενα στην Ελλάδα. Το ζητούμενο, λοιπόν, το οποίο επιθυμεί, πολύ γενικά, να δείξει η μελέτη αυτή είναι η δημιουργία του έργου βασισμένο σε αισθητικά στοιχεία που το σχηματίζουν ώστε αυτό να είναι και το πιο ενδεικτικό χρονικά, επίσης, για την κριτική μεταγενέστερων ή προγενέστερων έργων τέχνης και έργων πολιτισμικής σημασίας. Η αισθητική, λοιπόν, είναι το ζητούμενο, τι σχηματοποίησε το έργο. Στην πολιτική υπάρχει βάρος, βεβαίως, ενισχύει τα ευρήματα στην έρευνα και σε όλες τις σημασίες που διέπουν την παράδοση του κάθε έργου τέχνης. Μια μελέτη που μπορεί να καταπιάσει τα πιο λεπτεπίλεπτα στρώματα κριτικής και φευγαλέα, εξού και το δογματικά ως έννοια, επίσης, όσο και πιο πλούσιες σε σημασία ερμηνείες για το έργο, τις πιο ευμεγέθης έννοιες δηλαδή, που μπορεί και να παρεξηγούν αισθητικά, να το διατυπώσουμε έτσι. Το θέμα μας είναι να χρησιμοποιήσουμε λεπτά το έδαφος της πολιτικής του Βόλου στη μεταφορική και κυριολεκτική του εμφάνιση στη μελέτη μας για να δούμε από φευγαλέα μέχρι πιο αναλυτικά συγκεκριμένους καλλιτέχνες να εκθέτουν λίγες ώρες δίπλα στο Βόλο. Τι μας δίνει η αισθητική, λοιπόν, στο Βόλο, αν την παρατηρήσουμε από την πόλη μας. Η συγγραφή κατά το διάστημα 2009 έως 2012, οπότε και το δημοσιευμένο υλικό στο διαδίκτυο μέσω του ιστολογίου αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της ζωής σε Βόλο κι Αθήνα, και κυρίως εσωτερικά στο Βόλο για την παρατήρηση της, βασίζεται δηλαδή σε πραγματικά γεγονότα η συγγραφή, στα χρόνια εκείνα σε ρεαλιστικό χρόνο μελέτης. Να σημειωθεί ότι ο Παγασητικός Κόλπος παραλληλίζεται με το μπλε χρώμα, σε όλες του τις αποχρώσεις, αποκλειστικά στην κριτική αυτής της μελέτης, σε ένα επίπεδο που η κριτική θα γίνει μέσα από αυτό, εκφράζοντας και την πολιτική του Βόλου ενδεικτικά και ταυτόχρονα. Θα μπορούσε να είναι το ιστορικό στην τέχνη, μπλε του κοβαλτίου. Μάλιστα, να σημειωθεί ότι χρησιμοποιείται ειδικά αυτό προς την ιδέα ότι ανήκει στα τρία βασικά χρώματα της τέχνης, με το κόκκινο και το κίτρινο, κι επειδή διαφαίνεται ότι έχουμε αλλαγή σε άλλα τρία, ειδικά μετά το 2012, με την αντικατάσταση του μπλε από το πράσινο. Άρα, του αξίζει μια μελέτη ως ειδική πειραματική μεταφορά. Η έννοια του φευγαλέου προσαρτάται στο δογματικό στοιχείο, όπως και η πολιτική βρίσκει βάση στη σημασία της λέξης αυτής. Είναι μια κριτική που επιτρέπει να εμβαθύνεις στη διαδικασία του έργου και γιατί επηρέασε τη θέαση μας σε απόσταση από τον Βόλο. Ξεπηδά μέσα από τον Παγασητικό αν το δούμε έτσι συμβολικά στην απεικόνιση του ως συμμέτοχο στην άποψη. Είναι μια μελέτη που εμβαθύνει για την ιστορία τέχνης, ακριβώς.
Ryan McGinley, Crooked Aisles
Ξεκινώντας, η μελέτη αυτή μεταφερόμαστε στο 2010, στην πρώτη ατομική έκθεση του Ryan McGinley στη γκαλερί The Breeder, με τίτλο "Crooked Aisles" από τις 14 Ιανουαρίου έως τις 27 Φεβρουαρίου. Η γκαλερί βρίσκει τη μελέτη μας μέσα από τον ιδιωτικό της χώρο, μάλιστα, μέσω μιας ανακαίνισης και αναπαλαίωσης στην περιοχή του Μεταξουργείου, στην Αθήνα. Στη μελέτη αυτή, λοιπόν, δε μας ενδιαφέρει η προσέγγιση του ίδιου θεωρητικά στο έργο του, ίσως για μια άποψη στα πλαίσια της ιστορίας τέχνης, αν ανήκει κι ο ίδιος που ανήκει, και στην κριτική που γίνεται στα πλαίσια των εκδηλώσεων και δρώμενων σε Ελλάδα κι εξωτερικό. Αυτή η έκθεση, εκ πρώτης ανάγνωσης της τότε δημοσίευσης, βαραίνει συναισθηματικά τη συγγραφή, η οποία και οικειοποιείται την κριτική μέσα από μια συνθήκη, ώστε να προκύψει επιτυχής. Προσπαθούμε να δούμε μέσα από ένα πνεύμα ανάτασης την αισθητική του σημαντικού φωτογράφου της νέας γενιάς των Η.Π.Α. στη χώρα μας, μέσα από το φωτογραφικό του φακό και την επεξεργασία που ακολουθεί. Να τονίσουμε τη σημασία της μελέτης, έρευνας κι επεξεργασίας που υπάρχει στο έργο του, όταν ο φακός κλείνει στο τοπίο που έχει επιλέξει να τον χρησιμοποιήσει, κι ο ίδιος ο καλλιτέχνης καταφεύγει με την ομάδα του πιθανόν, στο εργαστήριο για την ανάλυση των έργων του. Στη δική μας μελέτη μας ενδιαφέρει το στάδιο της εξωτερικής εργασίας, της διαδικασίας, δηλαδή που ακολουθεί σε εξωτερικούς χώρους, σε σχέση και με το τι επιλέγει να δείξει και να μας απασχολήσει. Είναι μια έκθεση που κριτικά, την "πιάνει" η μόδα της εποχής και το καυστικό σχόλιο, το οποίο είναι έκφυλο, μάλιστα. Υπάρχει, δηλαδή, άποψη σε άνδρες και γυναίκες και ποιος παρατηρεί τη φωτογραφία του McGinley. Μια έκθεση που για να την κρίνω αισθητικά μέσα από την πολιτική του "Παγασητικού Κόλπου" ως αισθητικό κριτήριο, με καλύπτει η εικόνα του McGinley σε αυτό, πρώτα, ιδίως τα εξωτερικά τοπία του. Χρησιμοποιούμε ένα τόσο δυνατό φωτογραφικό παράδειγμα για να καλύψει την αισθητική που δημιουργείται μέσα από την έρευνα, ώστε να βρει παραδείγματα στην τέχνη, πριν και μετά το 2010. Είναι η καλαισθησία που επιδιώκει ο ίδιος και μας δίνει την εντύπωση να ασχοληθούμε με το έργο του. Το χρώμα και η σημασία του στη φωτογραφία του, επίσης, οι θερμές αποχρώσεις. Μια χρωματολογία που απασχολεί εδώ, μιας και το μπλε στις αποχρώσεις του καταλαμβάνει τον Παγασητικό στην μορφολογία του εδάφους, και η συγγραφή γίνεται η ίδια αυτό το μπλε μέσω της πολιτικής του Βόλου, με μια κριτική και στις ψυχρές αποχρώσεις, να γίνεται εφικτή. Μας εμπνέει το στοιχείο της φιλοδοξίας του, όπως αποτυπώνεται συμβολικά και σημειολογικά στο έργο του. Το πώς τοποθετεί τον άνθρωπο σε σχέση με το έδαφος, ποια θέση βρίσκει το άτομο στο κάδρο του φωτογράφου. Πώς στέκεται η κριτική στην υποδομή του Παγασητικού ως πρωτοπορία στους αιώνες, απασχολεί η τοπογραφία του εδάφους, ο σχεδιασμός, μέσα από αυτό κάνουμε την κριτική. Η οικειότητα είναι ένα ακόμη στοιχείο που μας φέρνει αισθητικά κοντά στην πολιτική. Οι άνθρωποι στο έργο του και τα πρόσωπα τους που κάτι σημαίνουν και λαμβάνουν πολλαπλές ερμηνείες. Το ασπρόμαυρο παγιώνει την υποδομή ακόμη περισσότερο, η πολιτική του Κόλπου γίνεται πιο πάγια, όπως και η έκθεση των ασπρόμαυρων πορτρέτων. Είναι η έκθεση που βρίσκει ο δημιουργός μέσα από τη σημασία της εικαστικής τέχνης στη Μαγνησία, στο έργο του McGinley υπάρχει η ίδια θέαση. Η έκφυλη διάσταση του. Είναι μια κοσμολογία που βρίσκει αισθητικές γραμμές στην ιστορία του περιβάλλοντος, όπως κι ο Παγασητικός παγιώνει τη φωτογραφική του εντύπωση και υποδομή. Η φωτογραφία του McGinley προσεγγίζει το σχήμα μέσα από τον χρόνο, σχήμα στο έδαφος, μάλιστα, ακόμη πιο μεγάλης σημασίας άποψη. Η λογική της κριτικής μας βρίσκει θετικούς στο να γίνει η παραδοχή της κοινωνικότητας του έργου του McGinley, δηλαδή πόσο κοινωνικός είναι ο ίδιος και το φωτογραφικό του έργου. Η ποιότητα του κοινού είναι μια άλλη διάσταση, προς διερεύνηση των μελετών της διδακτορικής, βέβαια. Είναι μια φωτογραφία με παγκόσμια κοινωνική διατύπωση, αυτό γι αρχή. Θέλει να προτείνει αισθητική, μάλιστα, αυτό είναι κι από τα πιο σημαντικά συμπεράσματα, η φωτογραφία είναι τόσο κοινωνική αισθητικά που αποτελεί έναυσμα για συμπεριφορά μέσα από την εποχή στην οποία παρουσιάζεται, γι αυτό και σημαντικές οι δύο αυτές δεκαετίες.
Shirana Shahbazi, Reverse Order
Η μελέτη εξετάζει στη συνέχεια την ατομική έκθεση της Ιρανής φωτογράφου Shirana Sahbazi στην ιδιωτική γκαλερί The Breeder στην περιοχή του Μεταξουργείου στην Αθήνα, μια ατομική που έλαβε χώρα από τις 18 Μαρτίου μέχρι τις 29 Μαϊου του 2010, με τον τίτλο "Reverse Order". Μια ατομική που πλησιάζει την υποδομή του Παγασητικού Κόλπου στη Μαγνησία ως πολιτική και μέσα από το μπλε χρώμα αναδεικνύεται η ιδέα της αρχιτεκτονικής στο έργο της, τόσο ρεαλιστικά όσο και μεταφορικά,κριτικά. Μια έκθεση που έχει το νεκρό στοιχείο της φύσης, τις νεκρές φύσεις, δηλαδή που αποτυπώνει η καλλιτέχνης από το Ιράν. Βρίσκει την πολιτική της στην Αθήνα, και μας έρχεται μια ιδέα και μια ανάταση συναισθηματική και πάλι από τον σεβασμό της προς τη χώρα της στην Αθήνα, η πολιτική Βόλου βλέπει κι αυτό. Είναι μια έκθεση με ρεαλισμό, ταυτόχρονα, σε σουρεαλιστικές άκρες να κυμαίνεται, η οποία και διαμορφώνει μεταξύ της αρχιτεκτονικό δέσιμο, έχει δομή, δηλαδή. Υπάρχει χρώμα, κινητοποιεί την αισθητική, μάλιστα, τη διαμορφώνει. Βρίσκει τη λογική στον Παγασητικό Κόλπο σε μια διάσταση με πολιτική μέσα από την παλιά Θεολογία του 1974, και ότι ακολούθησε. Θέτει αυστηρά πολιτικά σχόλια, ίσως και λόγω της έκρυθμης διάστασης που παίρνει η πολιτική στην Ανατολή, και μάλιστα, στο Ιράν, εκφυλίζεται και πάλι το στοιχείο της τέχνης της φωτογράφου εδώ από τα δεινά των γυναικών στη χώρα της. Είναι μια ιδέα πρωτοπορίας και καινοτομίας μέσα από τη φωτογραφία που μας ελκύει στο έργο της. Έχει κάποια διάδραση, ίσως, η φωτογραφία. Θα μπορούσε, δηλαδή, ως έκθεση να ειδωθεί σε εκείνο το χρονικό πλαίσιο της δεκαετίας 1970, 1980 στη Μαγνησία, έχει τέτοια καλαισθησία στην πρωτοπορία της. Μας απασχολεί αυτό. Τα ρεαλιστικά στοιχεία των νεκρών φύσεων που στήνει στο στούντιο της, εργαστήριο της ιδίας, μας φαίνονται θετικά στην προοπτική για σχόλιο. Κάτι διεγείρουν αισθητήρια. Στη διαδικασία της, τώρα και ότι αυτή κάνει θετικά για να την εξετάσουμε μέσα από το έδαφος, είναι η ιδέα ότι βρίσκεται εντός της αρχιτεκτονικής του στούντιο της, μελετά επιστημονικά απ' ότι φαίνεται το έργο της, πώς θα το δικαιολογήσει την απασχολεί, κάνει "χειρουργικής" σημασίας κινήσεις εντός της ανάλυσης της. Φωτογραφίζει συναισθηματικά, αλλά είναι κι αποκομμένη κιόλας. Προσπαθεί, δηλαδή να επιβάλει πολιτική μέσα από τον τόπο της, το θεωρεί ήδη δικαίωμα του έργου της. Στην Ελλάδα είναι μια εντύπωση που "ακουμπά" στο έδαφος με τις παραδόσεις της χώρας μας, γι αυτό και σε εμάς γίνεται κριτική από την δομή του Κόλπου και της παράδοσης του. Μας μεταφέρει σε άλλες πολιτικές εποχές στη χώρα μας, η νεκρή φύση της είναι όμοια και στον τόπο μας, βλέπουμε γνώριμα στοιχεία. Το χρώμα δημιουργεί τη γραμμή. Είναι μια επιστημονική μελέτη στη διαδικασία της. Το έργο της ανήκει στην ιστορία τέχνης, μας απασχολεί που επανεξετάζουμε φωτογραφία στην κριτική μας. Της αρέσει να βασίζεται σε μεγάλα ρεύματα της τέχνης, σε ιστορικούς καλλιτέχνες, είναι πιο σημαντικό το έργο της γι αυτήν έτσι. Τι σημαίνει η Ανατολή για τη Δύση; Ο Παγασητικός καλύπτει θετικά την κριτική, δέχεται να αποτελέσει τη δίοδο για το σχόλιο, την κριτική. Είναι μια αρμονία της φύσης με οικειότητα, και πάλι.
(Η λογική της πολιτικής της έκθεσης μέσα από μια αισθητική δογματική και μη της γεωγραφικής θέσης της συγγραφής και του Παγασητικού Κόλπου βρίσκεται στο γεγονός της κριτικής μέσα από την παλιά παράδοση του Βόλου, στη λογική της Αθήνας. Δηλαδή, επιχειρείται μια κριτική μέσα από το επίπεδο της κριτικής της παλιάς παράδοσης μέσα από τη λογική του εδάφους του Παγασητικού Κόλπου στη λογική της δογματικής της πολιτικής του Βόλου. Αισθητικά, μας μεταφέρει στην πολιτική του Βόλου.)
Ala Dehghan, The Upside - down Scenery
Στην περίπτωση της ατομικής έκθεσης της Ιρανής καλλιτέχνις, Ala Dehghan στην ιδιωτική γκαλερί Kalfayan στην περιοχή του Κολωνακίου στην Αθήνα, με τίτλο "The Upside - down Scenery", από τις 3 Φεβρουαρίου έως τις 19 Μαρτίου του 2011, εξετάζουμε τη φυσικότητα με την οποία εκφράζεται η καλλιτέχνης του Ιράν. Μια ακόμη κριτική μέσα από την Τεχεράνη ως καταγωγή, όπως και η προηγούμενη έκθεση φωτογραφίας της Sahbazi, που θεωρούμε ότι μεταφέρει την κριτική της πολιτικής του τόπου στην τέχνη, με μια διάθεση για εικαστικά, όπως διαφαίνεται και στο στήσιμο, στις διαστάσεις των έργων, στο πρόσκαιρο, φευγαλέο, γρήγορο στοιχείο τους. Μια καλλιτέχνης με πολιτική επίσης, η οποία δημιουργεί έργα σημασίας κι εμπορικής με σοβαρό σκοπό σχεδιαστικά, και ταυτόχρονα δημιουργεί ποικίλα σχόλια για αισθητική και γραμμές στο έργο της. Η ίδια της η ζωγραφική ως διαδικασία έχει την παράδοση της χώρας της και στέκεται ορθά στην κριτική από τον "Παγασητικό Κόλπο" δημιουργώντας ένα στερέωμα, μια υποδομή για την εξέλιξη της. Υπάρχει συναισθηματική διαδρομή στην έκθεση της, ένα αποκορύφωμα θέλει να επιτυγχάνεται από την ίδια στον θεατή. Είναι χαρακτηριστικές οι μπλε γραμμές στο φόντο του έργου "Making the blue sunset" για παράδειγμα. Τα θερμά της χρώματα επιπροσθέτουν συναίσθημα στο σχέδιο, βλέπουμε έναν παράδοξο ρεαλισμό, με κοσμογονικά στοιχεία να ποικίλουν στη σύνθεση της δικής της φαντασίας. Θα μπορούσε να είναι κάποιο όργανο που κινεί μελωδικά το σχέδιο, υπάρχει, λοιπόν, υπερρεαλισμός στο έργο της.
Jonathan Mesee
Από τις 12 Ιανουαρίου έως την 1 Μαρτίου 2012, η μελέτη θα εμβαθύνει στην αισθητική μέσα από πολιτικές στο έδαφος για την ατομική έκθεση του Jonathan Mesee, γεννημένου στο Τόκυο, μια έκθεση με ζωγραφική και γλυπτική κυρίως, στην ιδιωτική γκαλερί της Bernier/ Eliades στην περιοχή του Θησείου, στην Αθήνα. Μια ζωγραφική που όπως περιγράφουμε στον πρόλογο της μελέτης, μας ενδιαφέρει να δούμε τη σημασία της πολιτικής του αισθητικά στη διαδικασία του καλλιτέχνη. Γερμανός ο ίδιος, γεννημένος στο Τόκυο, γεωπολιτικής σημασίας η μελέτη, ανάμεσα στα τέσσερα παραδείγματα που προσεγγίζουμε ως εκφραστικά στον τίτλο. Μια έκθεση που το χρώμα προκαλεί την αισθητική, γραμμικά κι ελεύθερα στο σχέδιο του. Η κατανομή του υλικού στον καμβά και στο τελάρο. Το εμβαδόν γίνεται αισθητό μέσα από το μέγεθος του έργου. Υπάρχει, πάλι μια έκφυλη διάθεση στην κριτική, η σεξουαλικότητα της εικαστικής του τέχνης, πόσο εκθειάζει τα ανθρώπινα σκέλη στο τελάρο. Προσφέρεται μια συναισθηματική ανάταση στη διαδρομή των έργων μέσα στο χώρο της γκαλερί. Υπάρχει μια χορογραφία ανάμεσα στις φιγούρες της, κάτι κάνει ο ίδιος, μάλλον, όταν σχεδιάζει και ζωγραφίζει στον καμβά με τα χρώματα του. Είναι ένα είδος περφόμανς για τον ίδιο, πιθανά. Τα έργα του θα μπορούσαν να είναι έργα σημαντικών καλλιτεχνών της ιστορίας τέχνης, να στέκονται επιβλητικά σε χώρους, αυτό κάνει ως σχόλιο, οι ανθρωπόμορφες φιγούρες του είναι στατικές όπως φιγούρες σε πορτρέτα στην ιστορία τέχνης.
Δική σας,
Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment