Για τη συνέχεια της παρατήρησης στα εικαστικά δρώμενα και ενώ εξετάζουμε τις σχέσεις εδάφους από την Ελλάδα ως το παγκόσμιο σύστημα των πόλεων και των χωρών που αγαπούν την τέχνη και την εκπροσωπούν σε ιδιωτικές ή δημόσιες πρωτοβουλίες, σαν αυτήν την ατομική με τίτλο "Fire escaping" από τον Royal Jarmon στη γκαλερί της πολυτάλαντης Kathy Grayson, The Hole. Η σύγκριση μας και τα εργαλεία - εφόδια μας γι αυτήν την παρατήρηση του εδάφους αυτή τη φορά είναι ο κατάλογος της Λαμπρινής Μποβιάτσου από την ατομική της στη γκαλερί του Θαν. Φρυσσίρα το 2008 με τίτλο " Ό,τι δεν αντανακλάται, δεν υπάρχει ". Τίτλος που ταιριάζει με την παραλληλία στον Jarmon οπότε και τον απασχολούν οι σκάλες εξόδου στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών της Αμερικής, ειδικά στη Νέα Υόρκη και δίνει τον τίτλο που προαναφέραμε, ο νους πάει στον κίνδυνο φωτιάς ας πούμε. Παρατηρείται μια ανεβασμένη θερμοκρασία στη σύγκριση, στοιχεία μεταλλικά σε μια παρελθοντική Μποβιάτσου στην Ελλάδα και σιδερένιες σκάλες κινδύνου στην Αμερική, καθημερινά αντικείμενα με τα οποία καταπιάνονται οι εικαστικοί και τι τους απασχολεί. Βλέπουμε εδώ πολύχρωμα, διεγερτικά στα χρώματα του το φόντο στους πίνακες στην Αμερική, στοιχεία γκραφίτι, θολά κάπως στη ζωγραφική ποιότητα, σπρέι ίσως χρησιμοποιείται. Παρατηρούμε τα αντικείμενα του μεγάλα σε μέγεθος, ευμεγέθη, ζαρωμένα, συρρικνωμένα, πρησμένα, φουσκωμένα και σε ρεαλιστικές ζωγραφικές αποδόσεις. Η Μποβιάτσου που είναι η σύνδεση, σύγκριση της τότε Αθήνας παρουσιάζει μια παραμόρφωση επίσης, στην ιδέα της αντανάκλασης, σε καθρέπτες, κυρίως προσωπογραφίες, σώματα και σκέλη σε διέγερση. Παρατηρούμε μια άποψη για το αστικό τοπίο της Νέας Υόρκης, μια παρατήρηση μέσα από ένα δαιδαλώδες στην πραγματικότητα δίκτυο αξόνων και σκέψεων πάνω στις σκάλες εξόδου κινδύνου ανά τα τεράστια αμερικάνικα οικοδομικά τετράγωνα και τις λεωφόρους. Μια αστική πραγματικότητα στην παρατήρηση και η Μποβιάτσου μια αστή παρατηρητής του ανθρώπου στο είδος που εκθέτει τον ίδιο σε παραμόρφωση. Το χρώμα στη σύγκριση των δύο αποκτά παθητικότητα, κατευνάζει τον θεατή που προσπίπτει στα κοινά σημεία. Πετυχαίνουν κάτι στη σύγκριση ή στη δημιουργία για τα μουσικοεικαστικά, δηλαδή μια αλλοτινή σύγχρονη βέβαια, στις δύο απόψεις εδώ - στη 2012 μας αφορά η Παράδοση του Βόλου σε μια αλλοτινή σύγχρονη εκδοχή της σε ταλαντούχους ανθρώπους - στο ίδιο ύφος, λοιπόν κι ενώ αγγίζει μια παιχνιδιάρικη διάθεση. Στο ίδιο επίπεδο, αναθέτουμε τη σκέψη στο έδαφος, σε Αθήνα - Βόλο - Αμερική, σε εκείνες τις παλιές ιστορίες για τα καραβάνια και τα λιμάνια, τις θάλασσες. Εργαλεία μας ο κατάλογος, το ιστολόγιο, ψηφιακές φωτογραφίες, το διαδίκτυο, η γραφή. Ο Τίμος Αλεξανδρόπουλος πάλι λαμβάνει τη βασική λογική στη μουσική πρωτοπορία που ερευνούμε μέσα από την τέχνη, την ιστορία της στα εικαστικά, χωρίς μάλιστα επικοινωνία μαζί του αυτό το διάστημα ξέρουμε ότι η γνώση του εδάφους τον ενισχύει με νέα μουσικά ευρήματα στο συνδυασμό που η σκέψη του Θεολογικού οδηγείται στην Αμερική για την έκθεση αυτή, νέος ερευνητής και σύγχρονος πειραματιστής πολύ νεαρής ηλικίας που επηρεάστηκε πολύ από αυτού του τύπου εκθέσεις ανά τον πλανήτη, γι αυτό μας αφορά. Ένα μέγεθος που βλέπει στο έδαφος πόσο σε έξαρση ήταν αυτές οι δύο δεκαετίες για να δίνουν τόση ενέργεια σε ζωγράφους να επιμηκύνουν τα είδη τους με την παρουσία τους ταυτόχρονα προσκολλημένη στους ίδιους, εγώ είμαι η τάξη μεγέθους, αυτό που δείχνω, θυμίζει παλιές εποχές της Πολιτικής του Βόλου στην αντίληψη της Τέχνης. Ποιος ταξίδευε τότε και τι σκεφτόταν ώστε σήμερα να κτιστούν αυτές οι αυτοκρατορίες στα διαμορφωμένα εικαστικά...
Royal Jarmon, I’ve Seen Both Sides, 2018 - Copyright THE HOLE, Kathy Grayson
Δική σας,
Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue
No comments:
Post a Comment