Μελέτη για το συνδυασμό διαμορφωμένου νέου χώρου, χρόνου, ηχητικής και εικαστικής δράσης μέσα σε δεδομένο χώρο.

Στη μελέτη αυτή η έρευνα εστιάζει στην περιοχή της Αθήνας, σε υλικό το οποίο έχει δημοσιευθεί στο ιστολόγιο κι αφορά εικαστικές εκθέσεις από την περίοδο 2009 – 2012, με έμφαση στο έδαφος της Αττικής και ιδίως του κέντρου της πρωτεύουσας. Θα εξεταστεί η πολιτική άποψη στο έδαφος σύμφωνα με το Θεολογικό επίπεδο και τη λογική της εθνικής πολιτικής της Ελλάδας μέσα από το ήδη διαμορφωμένο τοπίο της Μεταπολίτευσης, δηλαδή μετά το 1974 ως σήμερα.

The Callas – Λάκης και Άρης Ιωνάς

" Lipstick "

AMP

Στην ατομική έκθεση των δύο αδελφών Λάκη και Άρη Ιωνά – The Callas στη γκαλερί AMP στο κέντρο της Αθήνας, κατά το έτος 2008- 2009, με τίτλο “Lipstick” παρατηρούμε ορισμένες από τις αρχές που αφορούν την μελέτη της δογματικής/ διδακτορικής του ιστορικού έτους 2012, συγκεκριμένα την άποψη για τους διαμορφωμένους χώρους στη διάσταση του χρόνου, με ηχητικό και εικαστικό ενδιαφέρον στη δράση τους σε δεδομένα περιβάλλοντα και στο έδαφος. Καταρχάς, να σημειωθεί ότι η έκθεση έλαβε χώρα στην Αθήνα, στο νομό Αττικής, στοιχείο εδάφους με το οποίο ξεκινά η μελέτη για τον προσδιορισμό της, η οποία και μεταβάλει την άποψη υπό μια έννοια κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των όσων παρουσιάζονται, και στην εντύπωση τους. Ο χώρος μεταβάλει την έκθεση των Callas, η Αθήνα λειτουργεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Θεωρούμε ότι οι καλλιτέχνες εδώ εκπροσωπούν τη σύγχρονη τέχνη, καταπιάνονται, όμως, μέσα από ιδέες παραδοσιακών τεχνών , ιδίως με την ιδέα της λαογραφίας στην ελληνική παράδοση. Αυτή είναι μια πρώτη ένδειξη πολιτικής άποψης, ανάμεσα στην ιστορική πραγματικότητα των αναφορών τους και σε ότι παρουσιάζουν, οι ίδιοι είναι οι εκπρόσωποι και γι αυτό φέρουν μια πολιτική ως δίδυμο καλλιτεχνών με κοινό όνομα. Το βασικό στοιχείο της έκθεσης, λοιπόν, είναι το σχόλιο που επιζητούν να προκαλέσουν χρησιμοποιώντας τους ίδιους ως μέσο καλλιτεχνικό για να ασκήσουν πολιτική μέσω της μουσικής και των εικαστικών. Ανάμεσα στην παρουσία του Θεολογικού και στους ίδιους διαμορφώνεται μια ανάγνωση, η οποία φέρει μια διεργασία πειραματικής σημασίας, η οποία και διατηρεί την έρευνα και την πολιτική σε ένα επίπεδο, ειδικά ερευνητικό. Την πολιτική αυτή εξετάζει το ιστολόγιο, με τη δημοσίευση του υλικού των εκθέσεων να αποτελεί στοιχείο επικαιροποίησης των όσων βλέπουμε, δηλαδή δε δέχονται από αλλού ιδέα “νομιμότητας”, το Υπουργείο απέχει, μια γκαλερί δίνει το βήμα κι εμπορικά κυρίως, υπάρχει ιδέα οικονομίας. Από μια άποψη πρωτεύουσας, όπως είναι η Αθήνα, παίζει ρόλο η έννοια της οικονομίας και του εμπορίου εδώ, μεταβάλει την άποψη, χωρίς διακριτά στοιχεία απαραίτητα, αρκεί το έδαφος. Στην τυπική ιδέα του Θεολογικού λαμβάνονται υπόψιν ως χώροι παρουσίας οι ναοί,τα μοναστήρια και γενικά χώροι θρησκευτικής σημασίας, σε αντίθεση η νέα άποψη που προέβαλλε το Θεολογικό του Βόλου κατά το 2012, πριν και μετά, η σημασία του χώρου βρίσκεται σε μια φανταστική διάθεση γύρω από ένα υπόγειο της οδού Φυλής στην Αθήνα με την ονομασία “Καταραμένο Σύνδρομο” και γενικά τους μουσικο-εικαστικούς χώρους ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στην ιδέα της δημοσίευσης του υλικού της έκθεσης από το προσωπικό αρχείο του Θεολογικού, το δίδυμο των καλλιτεχνών αντέδρασε θετικά, δεν έλαβε κάποια αρνητική ειδοποίηση κατόπιν, να σημειωθεί. Θεωρούμε, λοιπόν, ότι τον χώρο της κριτικής για τη μελέτη αυτή διαμορφώνουν οι μουσικο-εικαστικές δράσεις με τη συμμετοχή περισσοτέρων παραμέτρων, όπως η πολιτική, η οικονομία, η τέχνη, η γεωπολιτική και διάφοροι άλλοι ερευνητικοί τομείς. Με την ιδέα της πολιτικής δογματικής Μητσοτάκη, πλευράς Νέας Δημοκρατίας Ν.Δ., θεωρούμε ότι πραγματοποιείται η έκθεση αυτή, αφήνοντας στον επισκέπτη να σχεδιάσει τη δική του άποψη για τα έργα, με την έκθεση, όμως, να έχει τη δική της ερμηνεία από πλευράς καλλιτεχνών, διαφέρουν οι ερμηνείες, δύο ως πλευρές, πολλαπλές ως ανάγνωση, φαίνεται οι ίδιοι να έχουν επίγνωση αυτής της διαμόρφωσης. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες με την επιλογή τους να εκθέσουν στη συγκεκριμένη γκαλερί φαίνεται να επιδιώκουν μια τέτοια κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους γι' ανάγνωση των έργων τους, η Αθήνα συμβάλει σε αυτό κι εδώ. Θεωρούμε ότι με την πολιτική δογματική συμμετέχουν στη γεωπολιτική εσωτερικά της χώρας μέσα από τον τομέα της Τέχνης, επιδιώκοντας τα έργα τους να προκαλέσουν μια “μετάθεση” στο χώρο, να δημιουργήσουν πολιτική στο έδαφος, άκτιστο και προσανατολισμένο από πολιτική διάθεση. Θεωρούμε, επίσης, ότι οι καλλιτέχνες δημιούργησαν έργα τα οποία θέλουν να προκαλούν, αναφορά πιο εκτενώς σε άλλη σχετική μελέτη της δογματικής/ διδακτορικής, ανάμεσα, λοιπόν, από την πρόκληση της πολιτικής διάθεσης και της εικαστικής τους παρουσίας υπάρχει πάλι ένα τοπίο διαμορφωμένο. Η άποψη της πολιτικής της έκθεσης ενισχύεται στο δεδομένο ότι οι ίδιοι χρησιμοποιούνται για την έκθεση τους, είναι χαρακτηριστική η αναφορά τους ότι δανείζονται τη βοήθεια συγγενικών τους προσώπων για τη χειροτεχνία των έργων τους, αυτό μας μεταφέρει στην άποψη Μητσοτάκη στα Εικαστικά. Στην εικαστική τους άποψη, φέρνουν πιο κοντά στο έδαφος τη χρήση της λαογραφίας, αυτό δημιουργεί συγγένεια ανάμεσα στις δύο παραμέτρους, φαίνεται, δηλαδή, η λαογραφία να είναι ιδανικά κοντά στην ελληνική γη, με την υφαντική και την πλεκτική να είναι οι δύο βασικές παραδοσιακές τέχνες των καλλιτεχνών. Στη λογική διαμόρφωσης μιας ιστορίας τέχνης μέσα από τα όσα παρουσίασαν στην ατομική τους έκθεση τα αδέρφια Ιωνά βλέπουμε μια επίδραση του μοντέρνου κινήματος της pop – art με άποψη σε αυτό το επίπεδο ώστε να δημιουργήσουν σύγχρονη τέχνη. Εδώ, υπάρχει η πολιτική δογματική της πλευράς Παπανδρέου, βλέπουμε υπάρχει μια ομαλότητα στη μετάβαση που κάνει η σκέψη. Υπάρχει ιδέα γραφιστικής, μάλιστα, στα σχέδια των καλλιτεχνών, βλέπουμε δηλαδή να καταπιάνονται με τις γραφικές τέχνες, το σχέδιο, πριν προχωρήσει το μολύβι στην κλωστή, οι παραδοσιακές τους αναφορές προκαλούν μια άποψη στα μέσα τους, το κοινό τους έργο παίρνει στοιχεία σύγχρονα, μεταμοντέρνα. Οι γραμμές των έργων μαρτυρούν αυτήν την προεργασία, οι ίδιοι στην πολιτική του στυλ τους υιοθετούν αυτήν την ευχέρεια που έχουν. Στη λογική διαμόρφωσης μιας ιστορίας τέχνης, βλέπουμε με το Θεολογικό ότι τα έργα των Callas επενεργούν πάνω στον επισκέπτη, τον ακολουθεί ο κανονισμός που διέπει αυτήν την άποψη στο έδαφος, τον “αγγίζουν” για παράδειγμα τα νέα τρία χρώματα, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο της Θεολογίας του 2012, και η Οπτική του Δρυγιανάκη Κωστή ως στοιχείο εδάφους. Υπάρχουν στοιχεία δογματικής, όπου βλέπουμε να εσωκλείονται ιστορικά δεδομένα στην εικαστική τους τέχνη, σε μια προσπάθεια μεταβάσεων από κινήματα και θεωρίες, βλέπε σουρεαλισμός, σε μια παρεκτροπή των παραστάσεων τους. Τα μοντέρνα κινήματα ήταν αυτά τα οποία μεταμόρφωσαν δυναμικά την ιστορία τέχνης του προηγούμενου αιώνα, 20ου αιώνα, στον σημερινό 21ο αιώνα, είναι η ιδανική τους μετάβαση. Επιτρέπεται αυτό, όμως; Μετά το 2012, το έτος της δογματικής/ διδακτορικής η Θεολογία επιτρέπει μια άλλη άποψη να υπάρχει στο έδαφος, σε ιδιαίτερη σχέση με την τέχνη, εφόσον αφορά περισσότερο το Θεολογικό. Εννοώντας, σε συνέχεια, την ιδέα του να εξάγει η Ελλάδα τέτοια δεδομένα σε δράσεις, οι Callas το ξέρουν αυτό και υιοθετούν οι ίδιοι την αποδοκιμασία αυτή στην τέχνη, δε διεξάγεται ομαλά, δηλαδή, η σκέψη, η συναίνεση πολιτείας και ατομικής πρωτοβουλίας. Το Θεολογικό το επιτρέπει να υπάρχει ως άποψη, αρχικά, συμφωνεί επιτυχώς με τους καλλιτέχνες εδώ, δημοσιεύει κάποια στοιχεία τους, μάλιστα. Διερευνώντας το επίπεδο δράσης στη Μουσική, οι δύο καλλιτέχνες με την κοινή ονομασία Callas φαίνεται να γνωρίζουν την Παλιά Παράδοση του Βόλου και πώς αυτή διαμορφώθηκε μέσα από μουσικούς όπως ο Κωστής Δρυγιανάκης ή ο Στάθης Θεοχαράκης, και η τοπική μουσική σε διάφορες εκφάνσεις όπως ορχήστρες ή λοιπές ομάδες, έτσι διαμορφώνεται μια άποψη μέσα από δυτικότροπες απόψεις στην ιστορία κινημάτων ιδίως του 20ου αιώνα, και πάλι, εισάγοντας μια δική τους αίσθηση σε στυλ perfomance για τις ανάγκες του έργου τους, με κύριο ιδίωμα το punk. Άλλη μια πρόκληση, η Αθήνα αυτά τα χρόνια έχει πρόσφορο έδαφος για ζύμωση στα ξενόφερτα μουσικά στυλ, θεωρούν τους εαυτούς τους συμμέτοχους σε μια διαμόρφωση ενός μουσικού τοπίου μέσα από ατομικές ή συλλογικές προσπάθειες. Η πολιτική της γκαλερί AMP επαυξάνει στη φιλοξενεία της έκθεσης γύρω από τη μουσική τους απόπειρα, επίσης, παίρνουν θετικά επιπρόσθετα σχόλια για την παρουσία τους. Η επίσκεψη και το φωτογραφικό υλικό της δημοσίευσης βασίζεται στη μουσική ζωντανή perfomance που είχε οριστεί κατά τον προγραμματισμό της έκθεσης, λειτουργεί στο σύνολο, παρουσιάζοντας μια σφαιρική άποψη της κοινής τους δράσης. Χρησιμοποιούνται μουσικά όργανα από τους ίδιους και στον κοινό χώρο μια σειρά από γυναίκες, μία ή και περισσότερες από μία, ως μια αναπόληση στο παρελθόν, σε στούντιο και χώρους διασκέδασης μιας εποχής, μέσα από μια επανάχρηση ελληνικότητας, φορώντας την δική τους υφαντική άποψη, και στο σύνολο εισάγοντας την έννοια “δράση”. Στις αντιδράσεις του κοινού κινούνται ήπια σχετικά, υπάρχει και πιο εύηχη άποψη, το κοινό μπορεί να γίνει προκλητικό, μάλιστα, να δείχνει ότι το διαπερνά η μουσική. Φαίνεται, εκ προσωπικής γνωριμίας και συζητήσεων, ότι τους απασχολεί ο χώρος και πώς η παρουσία τους δραστηριοποιείται συγγενικά, τους ενδιαφέρει η άποψη στο χώρο των εικαστικών τεχνών, δηλαδή αρέσκονται αν υπάρχει άποψη εικαστική όταν εκθέτους τους εαυτούς τους ως καλλιτέχνες. Φαίνεται μια νεωτερικότητα στη στάση των γυναικείων σωμάτων, διαμορφώνουν ένα δικό τους χώρο το καθένα, στο πλαίσιο της γκαλερί, όπου βρίσκονται, βλέπουν τα χέρια και τα πόδια να δημιουργούν άποψη, κρατώντας αντικείμενα ή μη. Το σώμα εκτίθεται, φαίνεται να είναι εκτεθειμένο στον ήλιο, σε μια ιδεατή “ηλιοφάνεια” καλοκαιρινή, φαίνεται από τον προσεγμένο ρουχισμό που θυμίζει φορέματα στην παρούσα έκθεση ότι απασχολεί αυτή η ερμηνεία, ένα υποφαινόμενο “μαύρισμα” στο δέρμα, καλοκαιρινό. Η Αθήνα φαίνεται να δυσχεραίνει αυτήν την άποψια, περί παραλίας, ή τουλάχιστον να έχει το δικό της τοπίο κι έδαφος, σε βαθμό που επηρεάζει κάπως την άποψη, το κλίμα γέρνει προς τον Μητσοτάκη και πάλι, αυτούσιος ο ήλιος και η επίδραση του στα παραλιακά μέτωπα της Αττικής, στοιχείο τοπογραφίας κι άποψης εδώ.

( Η ιδέα του χρόνου απασχολείται από τους χειμερινούς μήνες του 2008 – 2009 κατά τους οποίους έλαβε χώρα η έκθεση, η δράση της δημοσίευσης αφορά το 2009. Μια ακόμη, λοιπόν, άποψη στη μελέτη, να δούμε τη δράση τους με Θεολογικό εν μέσω καιρικών συνθηκών κατά τους μήνες Δεκέμβριο και Ιανουάριο, στην αλλαγή του έτους, εν μέσω της σημασίας της Αθήνας εφόσον μας προσδίδει την αθηναϊκή σεζόν, όπως αποκαλείται από τους κατοίκους της πόλης, δίνοντας έτσι έμφαση στη δράση τους. Άλλο ένα στοιχείο πρόκλησης και στην οικονομία, ζητά το κοινό να αισθανθεί οικεία στο χώρο και να αισθανθεί την έκθεση. Μάλιστα, το Θεολογικό βρίσκεται κατά το 21ο με 22ο θεολογικό έτος ηλικιακά.)

  

" George Tourlas and His Friends "

Καππάτος

Στην περίπτωση της ομαδικής έκθεσης σε επιμέλεια του εικαστικού καλλιτέχνη Γιώργου Τούρλα, ο ίδιος εκθέτει την προσωπική του δουλειά μαζί με το έργο διεθνών καλλιτεχνών σε διάφορα μέσα εικαστικών τεχνών, στη γκαλερί Καππάτος στο κέντρο της Αθήνας, στην περιοχή Μοναστηράκι. Άλλη μια διερεύνηση, λοιπόν, για την Αθήνα, για το έδαφος μιας εικαστικής έκθεσης στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, το έδαφος της μας απασχολεί και πάλι στην κριτική που αναδεικνύει η μελέτη αυτή. Στην ομαδική αυτή έκθεση βλέπουμε να υπερισχύει η πολιτική Βόλου με την ιδέα ότι το Θεολογικό την παρακολούθησε κατά το έτος 2009, οπότε κι έλαβε χώρα στη γκαλερί. Μας απασχολεί, λοιπόν, η πολιτική σε περισσότερες από μια εκφάνσεις της, εξετάζουμε όλα τα επαρκή πλαίσια αναφοράς. Ο επιμελητής επιλέγει να εκθέσει διεθνείς καλλιτέχνες, σε ένα έδαφος αθηναϊκό, γεγονός που αποδοκιμάζει το ίδιο το έργο που συμμετέχει στην Ελλάδα από το εξωτερικό. Η πολιτική της Αθήνας και το γεγονός ότι η έκθεση λαμβάνει χώρα στο έδαφος της είναι το στοιχείο πρόκλησης για τον επιμελητή Γιώργο Τούρλα να στήσει μια ομαδική έκθεση σαν αυτή, με τις αισθητικές αναφορές και την ιστορία τέχνης, αν διαμορφώνεται, να μας ενδιαφέρουν προφανώς. Η έκθεση έχει πολιτική δογματική Μητσοτάκη και Παπανδρέου, των ισχυρότερων δύο κομμάτων της Ελλάδας, ειδικά στη Μεταπολίτευση. Με την ιδέα της τότε χρονικής περιόδου κατά την εκλογή Καραμανλή στην ελληνική κυβερνητική πολιτική του τόπου, θεωρούμε ότι επηρεάζεται η έκθεση αναλόγως και διαμορφώνει μια άποψη το αισθητικό της κριτήριο απέναντι στις τρέχουσες συνθήκες της εποχής, που έφταναν και στο τέλος τους, σε μια πολιτική αλλαγή προς το ψήφισμα στον Παπανδρέου μετά τον Οκτώβρη του 2009. Θεωρούμε, λοιπόν, ότι η παρουσίαση τους σε αθηναϊκό έδαφος επιδοκιμάζει στο να έχουμε πολιτική αλλαγή; Θεωρούμε ότι οι εικαστικές συνθήκες λειτουργούν προς όφελος της πολιτικής; Το ερώτημα είναι κι αισθητικό, δηλαδή χρησιμοποιούνται έργα διεθνών που τους απασχολεί, μάλιστα, η πολιτική, έχουν ισχυρά βιώματα από νεαρή ηλικία, ώστε να εξάγονται στοιχεία στο έδαφος της επίσκεψης στη γκαλερί; Στη διάθεση μελέτης, λοιπόν, για το αν η αισθητική επηρεάζει την πολιτική εδώ, θεωρούμε ότι η απάντηση είναι θετική και βρίσκει σοβαρά συμμέτοχο και υπεύθυνο τον Γιώργο Τούρλα, ο οποίος δοκιμάζεται και μέσω της μουσικής. Οι αναφορές τους αφορούν την κατασκευή, σημαντικό στοιχείο, επίσης, το σχέδιο, το χρώμα, τη ζωγραφική, τις γραφικές τέχνες, υπάρχει μια σοβαρή άποψη άριστου σχεδίου, επιτηδευμένου μέσα από την ιστορία τέχνης των αιώνων, θεωρούμε ακριβώς εν μέσω Θεολογικής άποψης, μετά το 1500, τον 16ο αιώνα, δηλαδή, και την ιδέα του σχεδίου, μια ιδέα για να τονίσει τις παραμέτρους, τα στοιχεία που κάνουν το ιδίωμα του καθενός να ξεχωρίζει στον χώρο κι όλοι μαζί να αποτελούν μια πολιτική.

Γιάννης Βαρελάς

" Blue Soldier – Opera Costumes "

The Breeder

Η μελέτη συνεχίζει με την ατομική έκθεση του Γιάννη Βαρελά στη γκαλερί The Breeder με τίτλο “ Blue Soldier – Opera Costumes ”. στην περιοχή του Μεταξουργείου στην Αθήνα, μας απασχολεί το έδαφος στη μελέτη αυτή, θεωρούμε ως δεδομένο το ελληνικό έδαφος και το πώς η εικαστική τέχνη εδώ επιδρά στη διαμόρφωση του. Πολιτικά ως εικαστικός καλλιτέχνης, ο Βαρελάς φαίνεται ιδιαιτέρως κοινωνικός, δηλαδή παρουσιάζεται με μια δυτικότροπη εντύπωση γνωστού καλλιτέχνη, το υιοθετεί αυτό το στοιχείο η γκαλερί, μάλιστα, επενδύει σε αυτό εμπορικά, υπάρχει σοβαρή βάση. Ο καλλιτέχνης έχει πολιτική διεθνούς παρουσίας στον τομέα των τεχνών, η ζωγραφική του απασχολεί την ιστορία τέχνης, την αισθητική, μάλιστα η πολιτική του εμπίπτει στο γεγονός ότι είναι από τους καθοριστικούς καλλιτέχνες της γενιάς του, έχει πολλαπλή διεθνή παρουσία. Εδώ συμβαίνει το εξής, τα περιεχόμενα του έργου, ότι αποδίδεται με σχέδιο στο χαρτί ή στην κατασκευή λειτουργεί αντιπροσωπευτικά για κάτι άλλο από αυτό που η σύνθεση μαρτυρά αρχικά, στήνεται μια αισθητική προσέγγιση του ίδιου ώστε να έχει το δικό του ιδίωμα στην εικαστική του γλώσσα κι έκφραση. Τα έργα παρουσιάζονται διαφορετικά, από το τι μπορεί να σημαίνουν, ο καλλιτέχνης μας οδηγεί σε πολύπλοκα μονοπάτια. Η πολιτική δογματική Μητσοτάκη λειτουργεί συμβολικά και “παραστατικά” εδώ, πλάθεται κι άλλη ερμηνεία, δηλαδή, αν παρατηρήσεις με πολιτική τα έργα. Χρησιμοποιούνται τα σχήματα του σχεδίου επιλεκτικά και κάπως διστακτικά για να εξατομικεύσει ο καλλιτέχνης το ιδίωμα του. Η έκθεση παρουσιάζεται μέσα στην πολιτική Καραμανλή, το έτος 2009, χρησιμοποιούνται τα κυκλικά στοιχεία των σχεδίων των έργων, όπου παρατηρείς σφαιρικά σχήματα, εξομαλύνουν τις γωνίες και τα αιχμηρά σημεία της ζωγραφικής του. Η Αθήνα προσπαθεί να εισάγει “μέσα” της ότι καινούριο παρουσιάζει ένας καλλιτέχνης, η γκαλερί τον εκθέτει, δέχεται θετικά τη διάδραση μεταξύ του εδάφους της και των έργων του Βαρελά. Τα έργα απεικονίζουν τον άνθρωπο σε μια άλλη μορφή εικαστικής έκφρασης, στη γλώσσα του Βαρελά, αυτό εξομαλύνει τη σκέψη. Έχει αναφορές στα μοντέρνα κινήματα, η Αθήνα σύγχρονη, τι ποιο ιδανικό στην ιδέα της μετάβασης από τον προηγούμενο αιώνα στο σήμερα; Μια αισθητική εικαστική έκφραση. Ο τίτλος της έκθεσης εκφράζει μια άποψη μουσικής, μας μεταφέρει στην όπερα, στοιχείο μουσικής δράσης στη διαμόρφωση της μελέτης. Τι μπορεί ο τίτλος και η θεματική να θεωρήσουν ή να θεωρηθούν σε μια μελέτη σαν αυτή. Είναι εισαγωγική έκθεση σε περιβάλλοντα που θα ακολουθήσουν, προτρέπει σε μια θέαση, τα επόμενα μπορεί να είναι πιο ισχυρά. Το μαύρο χρώμα επικρατεί, ρίχνει κατακόρυφα την πολιτική του ο καλλιτέχνης.

 

Lizzy Bougatsos

The Breeder – Remap KM #2

Η μελέτη συνεχίζει με την ατομική της Ελληνο – Αμερικανίδας Lizzy Bougatsos στο φεστιβάλ με τίτλο Remap KM με εκπροσώπηση από τη γκαλερί The Breeder, που έλαβε χώρα κατά το 2009 στο Μεταξουργείο, στην Αθήνα και πάλι. Θεωρούμε έδαφος ελληνικό, και βλέπουμε την παρουσία μιας διεθνούς καλλιτέχνις να συμμετέχει ατομικά μέσα στον χώρο της γκαλερί. Τα μέσα της πολύπλοκα, η ιδέα που υπερισχύει πιο κοντά στο έδαφος είναι η πολυπλοκότητα των μέσων της, αυτή είναι η πολιτική της, άλλωστε. Θεωρούμε εικαστικά την κατασκευή, τα χέρια μιας Ελληνίδας των ΗΠΑ πιάνουν διάφορα υλικά και στήνουν διάφορα έργα ποικίλης εικαστικής σημασίας. Η πολιτική της περιόδου από τον Κώστα Καραμανλή οδεύει προς τοτέλος της, βρισκόμαστε στους θερινούς μήνες του 2009, η χώρα ετοιμάζεται για πολιτική αλλαγή προς την πλευρά Παπανδρέου. Αναρωτιόμαστε και πάλι, κάνει κάτι η έκθεση αυτή προς αυτήν την κατεύθυνση; Επιφέρει σύμπραξη στις πολιτικές αλλαγές; Είναι ιδιαιτέρως προκλητική εικαστικός η Bougatsos, η πολιτική πώς το δέχεται αυτό, θα αναρωτιόταν κάποιος χωρίς τις υποψίες που επιφέρει η έκθεση. Ο χώρος είναι κενός, το άσπρο της αρχιτεκτονικής του μας μεταφέρει στην εικονοποιία που δοκιμάζει η Bougatsos πιο εύστοχα στο σχόλιο που θέλει να πετύχει. Αποδοκιμάζει τη θέαση με την επανάληψη ανθρώπινου σκέλους, όπως είναι τα γεννητικά όργανα σε μια περίοδο σημαντικής πολιτικής αναταραχής στην Ελλάδα και στο δημόσιο πρόσωπο της στο εξωτερικό. Το έργο της θεωρείται σημαντικό για μια έκφραση ελληνικότητας, αυτό είναι ένα στοιχείο κοντά στην ιδέα παρουσίας του στη χώρα μας. Κάνει ένα σχόλιο με την εικαστική της έκφραση που ταιριάζει στην ιδέα της περιόδου εκείνης, ένα φεστιβάλ, ένας θεσμός που κρατάει μέχρι σήμερα, είναι ο κύριος τόπος ανάδειξης της δουλειάς της. 

 

Στέλιος Φαϊτάκης

"...to a blessed land of new promise "

The Breeder

Στην έκθεση του Στέλιου Φαϊτάκη στη γκαλερί The Breeder κατά το χρονολογικό έτος 2009, ο καλλιτέχνης εκθέτει στην Αθήνα σε ατομική έκθεση στην Ελλάδα. Θεωρούμε ότι η έκφραση του είναι από τις πιο σημαντικές για τον ίδιο σε αυτήν την ατομική ανάδειξη του έργου του. Παρουσιάζεται εν μέσω πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, τον Οκτώβρη του ίδιου έτους έχουμε μια μετάβαση από το επίπεδο Καραμανλή στο επίπεδο Παπανδρέου, η πόλη της Αθήνας ζει σε άλλους ρυθμούς. Στην πολιτική αυτή άποψη ο καλλιτέχνης συμμετέχει ήπια και το έργο του, η άποψη του γέρνει προς την πολιτική δογματική του Παπανδρέου, μας δημιουργεί μια ομαλή διήγηση στη βόλτα προς το Μεταξουργείο. Τα χρώματα του ορίζουν την πολιτική του, ο ίδιος τα δημιουργεί μεθοδικά προς μια παλέτα με άποψη, σχηματίζουν την εικονογραφία του όπως αυτή πολύ σημαντικά φαίνεται στην ιστορία τέχνης, μέσα από τη βυζαντινή τέχνη και τη λογική του γκραφίτι στους τοίχους, αυτή είναι άλλωστε η άποψη του εικαστικού Φαϊτάκη εδώ. Η πολιτική που διαμορφώνει λοιπόν ο χώρος της έκθεσης στη συνείδηση του θεατή, του ερευνητή, του επισκέπτη πηγάζει από μια έκφραση αισθητικής του δρόμου, με το χρώμα να είναι το μέσο άσκησης πολιτικής, τα μέσα του καλλιτέχνη μας αφορούν. Ο εξωτερικός κι εσωτερικός χώρος της έκθεσης και των νοημάτων για μια έκφραση τέχνης του δρόμου αναπλάθει τις έννοιες και δημιουργεί ένα νέο τοπίο με σχόλια. Η εικονογραφία έρχεται να δώσει την απάντηση στα ερωτήματα που προκύπτουν για τη σημασία που έχει μια τέχνη που βλέπεις εξωτερικά στους τοίχους να βρίσκει στέγη στο εσωτερικό μιας γκαλερί. Η πολιτική σημασία που παρατηρείται εδώ διαμορφώνει τον χώρο από την εικαστική δράση. Η Αθήνα τη δέχεται απλόχερα, ανοιχτόκαρδα, ο καλλιτέχνης πρώτα χρησιμοποίησε τους τοίχους της πόλης και η γκαλερί έρχεται να συμπληρώσει εμπορικά, υπάρχει προφανώς ιδέα οικονομίας. Τι μας φέρνει, όμως, σε μια διαπίστωση πιο κοντά στο έδαφος για τα μέσα του καλλιτέχνη; Η ιδέα του χρώματος είναι η απάντηση, η ανάκληση των ιστορικών χρόνων της βυζαντινής εποχής, επίσης, δημιουργείται ιστορικό ενδιαφέρον. 

 

Mark Titchner

" The Age of Happiness "

Ελληνοαμερικάνικη Ένωση

Στη λογική της έκθεσης του Βρετανού Mark Titchner στην Ελληνοαμερικάνικη έκθεση στην Αθήνα, σε ελληνικό έδαφος, βλέπουμε να χρησιμοποιείται μια έκφραση της πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας. Η Ελλάδα υποδέχεται έναν σύγχρονο καλλιτέχνη, στον χώρο ενός φορέα, ο οποίος παίζει τον ρόλο του στην άποψη της έκθεσης. Τα μέσα είναι πολύπλοκα, η έκφραση σημαντική, οι κατασκευές στον χώρο προσπαθούν συνολικά να διαμορφώσουν την άποψη στον επισκέπτη. Η ιδέα αυτή της πολλαπλότητας των εκθεμάτων σε συνδυασμό με την πολιτική του στησίματος φέρνει σε διάλογο τον άνθρωπο με την ίδια του την πολιτική, τον αποδοκιμάζει σε ελληνικό έδαφος. Η πολιτική στην Ελλάδα πολύ καίρια, πολύ σημαντική στην αλλαγή της δεκαετίας, εν μέσω φθινοπωρινού μήνα, με άποψη από τη Μεγάλη Βρετανία ερχόμενος. Τα έργα διαμορφώνουν μια λογική στον θεατή, όχι απλά πολιτική. Αισθητικά, χρησιμοποιείται η γραφή σε διάφορες εκφάνσεις της, σε κατασκευές γλυπτικές συνθέσεις ή εκτυπώσεις μεγάλου μεγέθους, είναι επιβεβλημένη η άποψη της γραφής εδώ. Θεωρούμε ότι αυτό είναι το πιο συγγενές στοιχείο στο έδαφος, η γραφή, σε γραφιστικές απόπειρες, φυσικά. Η γραφή μας φέρνει κοντά στο ελληνικό έδαφος, αν το θεωρήσουμε άκτιστο, με την πολιτική να τρέχει. Με την ιδέα της πολιτικής προς τον Παπανδρέου κι ενώ μόλις έχει αναλάβει τα ηνία της χώρας, φαίνεται αισιόδοξο το μήνυμα της έκθεσης, αυτό που θέλει να περάσει με τις γραφικές αναφορές. Το χρώμα είναι κοντά σε μια νέα επεξεργασία, κάπως “πρωτόγονο” στη σύνθεση του, επιτηδευμένα, βέβαια για την απόκλιση της εποχής από το ένα επίπεδο πολιτικά στο άλλο. Η έκθεση θα μπορούσε να έχει τον χαρακτήρα μιας μικρής αναδρομικής τους καλλιτέχνη, είναι πολύ σημαντικό το επίπεδο του εικαστικά. 

 

Γιάννης Τσαρούχης

" Γιάννης Τσαρούχης 1910 - 1989 "

Μουσείο Μπενάκη

Στο έτος 2010 από την Αθήνα και πάλι, του Νομού Αττικής, παρατηρούμε την αναδρομική έκθεση του ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, με τον τίτλο “ Γιάννης Τσαρούχης 1910-1989 ”, βλέπουμε αναφορά στα δύο σημαντικά έτη, αυτό της γέννησης κι αυτό του θανάτου του. Μια έκθεση που σε άφηνε να αφουγκραστείς το σύνολο του έργου του στις δεκαετίες, τις επιρροές του, το θέατρο, πολύ σημαντική η ενασχόληση του, κι ότι καταπιάστηκε ο ίδιος τα χρόνια της ζωής τους, πολυποίκιλη θα τη χαρακτηρίζαμε. Μια έκθεση με πολιτικές ερμηνείες για την εποχή του σημαντικού ιστορικού καλλιτέχνη της ΑΣΚΤ, σε μια περίοδο πολιτική στην Αθήνα που το έδαφος διαμορφώνεται γύρω από την άποψη της πλευράς Παπανδρέου, είμαστε στο 2010, η σκέψη θεωρείται ότι προσανατολίζεται ομαλά εκείνα τα χρόνια, είναι θετικό για τις εικαστικές εκθέσεις να ευνοεί η πολιτική. Μάλιστα, μπορεί να θεωρηθεί πολύ καθοριστική στο σχολιασμό και στην κριτική, στο τι δεχόμαστε ως τέχνη, η πολιτική καθορίζει τη σκέψη του Έλληνα και του Ευρωπαίου. Μια έκθεση με διεθνές ενδιαφέρον γύρω από τις πολλές παραδόσεις της χώρας μας σε ένα ιστορικό και σύγχρονο ταυτόχρονα μουσείο – παράρτημα που λειτουργεί υποδειγματικά στο τιμόνι του Πολιτισμού, από πλευράς Υπουργείου. Για έναν καλλιτέχνη με δράσεις γύρω από θεσμούς και διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, σε μια γενιά που υιοθέτησε το μοντέρνο κίνημα της Ελλάδας και της παγκόσμιας τέχνης, τα μοντέρνα κινήματα του 20ου αιώνα συνομιλούσαν ταυτόχρονα με τη ζωή του ζωγράφου εδώ. Μας ενδιαφέρει η ιδέα ότι το έργο του εκπροσωπεί παραδοσιακά την πολιτική του άποψη, δηλαδή βλέπουμε από μια παραδοσιακή ελληνική πλευρά τις πολιτικές της εποχής του στο σήμερα, όπως συνομιλούν με το έδαφος. Θεωρούμε κοντά στο έδαφος την ιδέα των θεμάτων του όπως αυτά χρησιμοποιούνται από τον ίδιο για να ξετυλίξει το νήμα της παράδοσης του στην τέχνη. Μέσω της δουλειάς του, ιστορικά, μπορούμε να μεριμνήσουμε για τις πιο παραδοσιακές εκφάνσεις των πολιτικών με δογματική στο έδαφος, βλέπε Παπανδρέου και Μητσοτάκη. Από τους πιο σημαντικούς στη διαμόρφωση ενός εδάφους στις δεκαετίες για την ελληνική ιστορία τέχνης, το έργο του παίρνει πολλές αναγνώσεις, κρίνεται ιδιαιτέρως σύγχρονο. Μας δίνεται η αίσθηση ότι αποτελεί μια ριψοκίνδυνη έκφραση τέχνης, μπορούμε σήμερα να έχουμε την ανάγνωση της, αλλά εκείνα τα χρόνια εν μέσω, μάλιστα, σημαντικών διαταραχών στην πολιτική, πόσο συγκεντρωμένος στο σκοπό του φαίνεται ο καλλιτέχνης εδώ; Αυτό μας εξηγεί τη ζωγραφική του, επίσης. Η ιδέα της σκηνογραφίας στο θέατρο μεταφέρει μια ιδέα πολιτικής σχεδίασης των πεποιθήσεων του, τι πιο ιδανικό να μπορεί ένας ζωγράφος να επικοινωνήσει στο χώρο με το κοινό, άγνωστο στον ίδιο, αλλά ζώντας σε μια εποχή έντονων διαταραχών, όπως προαναφέραμε, μέσα από τη σκηνογραφία και ότι την περιβάλλει. Πολιτική και στην ιδέα της σκηνογραφίας, λοιπόν. Φαίνεται να κινεί τα νήματα της τέχνης του γύρω από πολλαπλές δράσεις στα εικαστικά, μέλος σε σωματεία και επιμελητήρια, διαδεδομένος ζωγράφος σε διοργανώσεις, βλέπε τη συμμετοχή στη Μπιενάλε της Βενετίας σε πολύ δύσκολα χρόνια και σε μια εποχή που αποδοκίμαζε αυτήν την αίσθηση στον Έλληνα. Μίλησε με τις παραδόσεις της ίδιας του της χώρας, σημαντικός ρεαλιστής και ηθογράφος της εποχής του.

 

" Supernature, An exercise in loads"

AMP

Μια ομαδική έκθεση, η οποία αναπολεί μια εποχή και την αποδοκιμάζει με τη συμμετοχή έργων από διεθνείς καλλιτέχνες του εικαστικού χώρου, σε συνεργασία με ένα ιστορικό γυμναστήριο στην περιοχή της Αθήνας, θεωρούμε σημαντικό στη διαμόρφωση πάλι το έδαφος εδώ. Η έκθεση το πετυχαίνει σημαντικά αυτό, τα έργα συνομιλούν με την ιδέα της άθλησης, μεταφέρεται μέσα από τη σημασία τους και δίνεται, έτσι η εντύπωση στη διαμόρφωση της άποψης της επιμέλειας, της πολιτικής της, δηλαδή. Συνεισφέρουν εικαστικά σε ένα πλαίσιο για να διαμορφωθεί ένα έδαφος στην κριτική, σημαντικό να έχουμε την άθληση, το Υπουργείο λειτουργεί συνδυαστικά εδώ. Συμβαίνει μέσα σε μια περίοδο, όπου έχουν περάσει λίγοι μήνες, από μια σημαντική πολιτική αλλαγή, από Καραμανλή η χώρα διοικείται από τον Παπανδρέου, είναι πιο ομαλή η σκέψη, βοηθά στην πρόοδο. Είναι χαρακτηριστικά τα σχόλια της εποχής, βλέπουμε ότι η γκαλερί λειτουργεί καταφατικά με την άποψη της εποχής. Είναι μια πολιτική άποψη σύγχρονη στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, επιτυχώς μετά το 1974, φαίνεται μια αισθητική προσέγγιση. Αυτό που έρχεται κοντά στο έδαφος είναι η ιδέα της ανθρώπινης δύναμης και τι μπορεί να πετύχει αν χρησιμοποιηθεί, τι μπορεί ο άνθρωπος να καταφέρει. Τα έργα φαίνονται μνημειακά στο χώρο, είναι ιδιαιτέρως μεγάλων διαστάσεων, ξεχωρίζουν για μια χρωματική άποψη, φέρουν τη δική τους πολιτική σε μια γκαλερί που φαίνεται να την ενδιαφέρει η πολλαπλότητα στην ανάγνωση των σύγχρονων εικαστικών.

  

Λαβίνια Λάσκαρι

"Time and Sequence"

Ιλεάνα Τούντα

Η καλλιτέχνης εδώ παρουσιάζει την πολύπαθη Ινδία σε ένα από τα ταξίδια της που αποτελούν κι οδοιπορικό το καθένα μέσα από τον προσωπικό φωτογραφικό της φακό ως ταξιδευτής σε άλλα μέρη, μακριά από την πατρίδα της. Η έκθεση παρουσιάζει εθνογραφικό χαρακτήρα, μας απασχολεί ο διεθνής της χαρακτήρας, κι έχει τίτλο την αγγλική έκφραση “Time and sequence” στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα στην περιοχή του Λυκαβηττού στο κέντρο της Αθήνας. Μας μεταφέρει φωτογραφικά με μια ιδιότυπη εντύπωση φωτογραφίας, σα να είναι επιζωγραφισμένες, σα να έχουν υποστεί μια επεξεργασία στο χρόνο αποτύπωσης, σα να θέλουν να διαμηνύσουν το οδοιπορικό της χώρας της Ανατολής. Σε μια εποχή που περνάει καιρός, πια, από την πολιτική αλλαγή των δύο μεγάλων παρατάξεων στην Ελλάδα, από Παπανδρέου που κρατά τα ηνία της χώρας μετά την ισχύς του Καραμανλή, περνάμε σε μια Αθήνα που ζει έντονα εικαστικά, η σκέψη του επισκέπτη είναι ομαλή, μάλιστα, δεν κρύβουμε ότι εκθέσεις μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό φαίνονται σαν ευκαιρία για κάποιον να τις έχει σημειωμένες στην ατζέντα του. Μια παρουσίαση που καταλαμβάνει τον ισόγειο χώρο της γκαλερί, μια ατομική έκθεση, θεωρούμε το χρώμα στις φωτογραφίες πιο συγγενές στο έδαφος του δεδομένου χώρου, που μελετάμε κι εδώ. Μια άποψη με εθνογραφικό χαρακτήρα, μας ενδιαφέρει επειδή μέσω του ιστολογίου διαμορφώνεται μια πολυεθνική άποψη μεταξύ Ελλάδας και Ινδίας, μια Ελληνίδα αποτύπωσε τις συνήθειες των Ινδών και της ζωής τους. Η ιδέα φωτογράφησης των συνηθειών τους σε σχέση με την ιδέα ότι η Αθήνα είναι το έδαφος παρουσίασης είναι σα να κατοχυρώνει, σα να επικυρώνει μια άποψη γύρω από τις φτωχιές απόψεις στη ζωή των Ινδών, αναδεικνύεται ένα κοινωνικό πρόβλημα στον πλανήτη. 

  

Shirana Shahbazi

Flowers, Fruits & Portraits

The Breeder

Στην έκθεση της Shirana Sahbazi, την οποία κι εξετάζει η μελέτη αυτή, βλέπουμε τη σημαντική επίδραση της αρχιτεκτονικής στην ιδέα της πολιτικής που θέλουν τα έργα να μεταφέρουν από το εσωτερικό της στο εξωτερικό της έκθεσης, από τη φωτογράφο στον επισκέπτη. Οι φωτογραφίες έχουν αρχιτεκτονική, πλάθεται το εσωτερικό τους από αυτή τη χαρακτηριστική έκφραση, τα θέματα αποκτούν άλλη δυναμική αισθητική έκφραση. Στην πολιτική της η φωτογραφία της Sahbazi έχει μια πολιτική γύρω από το χρώμα, στην πολιτική του το χρώμα έχει τη λογική του στη λογική της καταγωγής της φωτογράφου, γεννημένη την πολύ σημαντική χρονολογία για τον πλανήτη, το 1974, στην Τεχεράνη του Ιράν, στην Ανατολή. Θεωρούμε ότι είναι μια έκθεση με διεθνές ενδιαφέρον, έχει εθνογραφικά στοιχεία στη λογική της παρουσίασης σε μια ιδιωτική εμπορική γκαλερί, αυτό εξετάζει η οικονομία της έκθεσης. Τα χρόνια που ακολουθούν την Ελλάδα στη μεταπολίτευση βρίσκουν τα πρώτα χρόνια της νεαρής φωτογράφου. Σε μια πολιτική περίοδο που έχει προηγηθεί μια σημαντική πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, με τον Παπανδρέου Γιώργο να αναλαμβάνει την κυβέρνηση της εποχής, κατά τους μήνες της Άνοιξης, η έκθεση φαίνεται κι αυτή σα μια ανάσα στο εικαστικό τοπίο της Αθήνας. Πιο κοντά στο έδαφος θεωρούμε την αρχιτεκτονική και το ενδιαφέρον που παρουσιάζει έτσι η έκθεση της Sahbazi. Αισθητικά, στην πολιτική του χρώματος υπάρχει πρόβλημα με την πολιτική εκείνα τα χρόνια, διότι στην πολιτική της Ελλάδας υπάρχει μια κινητικότητα γύρω από το Υπουργείο Πολιτισμού να προσανατολίζει πιο εύστοχα τα εικαστικά δρώμενα στο εσωτερικό της Αθήνας κι εκτός. Είναι σημαντική για τη διαμόρφωση της ιστορίας τέχνης της χώρας καταγωγής της, είναι από τις σύγχρονες δημιουργούς, η φωτογραφία της ήδη ταξιδεύει διεθνώς και κάνει πολιτικό σχόλιο με πετυχημένο σκοπό στην ιδέα διοργάνωσης μιας ατομικής έκθεσης.

 

" The Morning Line "

Matthew Ritchie

Istanbul

Έργο του 2008 από τον Matthew Ritchie σε φωτογραφία στο ιστολόγιο κατά το έτος 2010 για χάρην ενός ταξιδιού το ίδιο έτος στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας, μια συμμετοχική δράση πολλών μουσικών γνωστών στα πειραματικά είδη και εικαστικών με έκφραση μέσα από τη μουσική. Η πολιτική της Πόλης ιδιαιτέρως σημαντική, το έργο έδινε μοναδική αντίληψη στον επισκέπτη της περιοχής, μάλιστα, πολύ κοντά είχε την έδρα του ένα από τα γνωστά παζάρια της Πόλης, άφηνε χώρο γι ανάγνωση. Στην πολιτική του το έργο είναι πολύ σημαντικό για την πειραματική μουσική, εξηγεί στον επισκέπτη τη θεωρία του καλλιτέχνη γύρω από την αρχιτεκτονική, εξηγεί με πολιτική μέσω της Τουρκίας, στην Ανατολή, λοιπόν, το ενδιαφέρον. Στην πολιτική του ο καλλιτέχνης σέβεται τους νόμους και την ηθική της χώρας και υιοθετεί το έργο μια άλλη κριτική προσέγγιση. Στην πολιτική του ο καλλιτέχνης σέβεται τους νόμους και την ηθική της χώρας και υιοθετεί το έργο μια άλλη κριτική προσέγγιση. Αισθητικά μας μεταφέρει στα εννοιολογικά μοντέρνα κινήματα της τέχνης, στη δεκαετία του '70 και του '80. Την περίοδο εκείνη στην πρώτη γραμμή της πολιτικής είναι η άποψη Παπανδρέου, επικρατεί η συγκεκριμένη πολιτική δογματική άποψη, μας αφήνει ανοιχτό το ευρωπαϊκό τοπίο για θεωρίες στον πολιτισμό. Στην πολιτική αυτής της έκθεσης υπάρχει ενδιαφέρον γύρω από τη μουσική, ο καλλιτέχνης αναδεικνύει μια άλλη πλευρά της πειραματικής μουσικής στη λογική των εικαστικών δράσεων. Στην πολιτική της η έκθεση υιοθετεί τη διάσταση του χώρου και του χρόνου μέσα από το έδαφος της Κων/πολης στην Τουρκία, οπού υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τις πολιτικές αναταραχές. Στην πολιτική της η έκθεση διαπραγματεύεται μια πολιτική γύρω από την περίοδο της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα όπου η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε τον πρώτο λόγο. Στην πολιτική της η Κων/πολη μπορεί να χαρακτηρίσει τη μελέτη αυτή μέσα από τη λογική καταγωγής του Θεολογικού, χωρίς να δωθεί έμφαση στην πολιτική του Βόλου. Το πρόβλημα υπάρχει στον πολιτισμό εκείνα τα χρόνια. Η πολιτική Παπανδρέου υιοθετεί μια άλλη άποψη στον πολιτισμό και ξεκινά μια νέα περίοδος όπου η Ελλάδα έχει άποψη στον πολιτισμό. 

  

" Επίσκεψη "

Οικία Κατακουζηνού - Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού

Μεταφερόμαστε στην έκθεση με τίτλο “Επίσκεψη” είναι μια επιμέλεια του Κοσμά Νικολάου, μια ομαδική έκθεση στο εσωτερικό διαμέρισμα της οικίας των Κατακουζηνών στο κέντρο της Αθήνας, στην περιοχή Σύνταγμα. Στην πολιτική της η έκθεση με βάση τη μελέτη που διενεργούμε φέρει στοιχεία πολιτικής μέσα από την ιδέα των αισθητικών αναφορών της οικογένειας Κατακουζηνού με πιο ειδική τη γενιά του '30 και τα μοντέρνα κινήματα του 20ου αιώνα σε Ελλάδα κι εξωτερικό. Την τρέχουσα περίοδο της εποχής εκείνης, κατά το 2010, η πολιτική άποψη που ισχύει αντιστοιχεί στην ομαλή σκέψη που επιτρέπει η γραμμή Παπανδρέου στην Ελλάδα, και φέρει στοιχεία κριτικής ως προς το πρίσμα αυτό για την οικογένεια που έχει στην ιδιοκτησία της το οίκημα. Στην πολιτική άποψη της έκθεσης μεταφέρεται η άποψη Παπανδρέου μέσω της συμμετοχής του Κοσμά Νικολάου, όχι μόνο ως επιμελητή, αλλά κι ως καλλιτέχνη. Στην πολιτική του γραμμή ο νέος απόφοιτος – καλλιτέχνης μεταφέρει τα πρώτα του βήματα στο τοπίο των εικαστικών τεχνών μέσα από μια πειραματική επιμελητική απόπειρα με τη συμμετοχή διαφόρων μέσω από εικαστικούς και σχεδιαστές. Με την ιδέα μεταφοράς μιας αισθητικής Παπανδρέου από μια πολιτική αλλαγή μετά τον Καραμανλή, και δίχως αυτό το πλαίσιο, μάλιστα, ο καλλιτέχνης εστιάζει στο μόνιμο έργο του Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα στο διαμέρισμα για να επηρεάσει το σύνολο της έκθεσης. Χρησιμοποιείται, δηλαδή, ένα έργο τέχνης για να επεξηγήσει τα έργα τέχνης τα οποία φιλοξενούνται προς χάρην της ομαδικής αυτής έκθεσης. Αυτή είναι και η άποψη που μας μεταφέρει πιο κοντά στο έδαφος. 

  

Lionel Estève

"collective hallucination"

Bernier – Eliades

Συνεχίζοντας η έρευνα κατά τη διάρκεια του ιστολογίου, ερχόμαστε στο έτος 2011, κατά τους χειμερινούς μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο, όπου στη γκαλερί Bernier – Eliades στην περιοχή του Θησείου, στην Αθήνα, παρουσίασε ο Γάλλος Estève την ατομική του έκθεση με ζωγραφική, εγκατάσταση, γλυπτική, κατασκευές. Στην Ελλάδα έχει επέλθει μια σημαντική αλλαγή, κατά το 2009, έχουν περάσει δύο χρόνια από την εκλογή Παπανδρέου στην κυβέρνηση, μετά την πάροδο χρόνων της πολιτικής Καραμανλή, θεωρούμε ότι τα εικαστικά είναι σε ευημερία, σε πρόσφορο έδαφος για κριτική και ιστορία τέχνης. Μια έκθεση που προκαλεί ένα “εκρηκτικό” πολυμορφικό ανάγνωσμα στα εικαστικά του καλλιτέχνη, ο χώρος θέλει τον επισκέπτη να συμπράττει με την εγκατάσταση, να γίνεται μέρος του σκηνικού της έκθεσης. Μια πολιτική στο έδαφος με το σχήμα το οποίο χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης να έρχεται πιο κοντά στην ιδέα του εδάφους, το σχήμα, δηλαδή, μας αφορά, στα ζωγραφικά έργα και στις κατασκευές του. Προσδίδει μια γεωμετρία, μια άποψη αρχιτεκτονικής μεταβλητής από κανόνες ζωγραφικής. Η πολιτική του σχήματος, λοιπόν, και πόσο εμείς μπορούμε να το διακρίνουμε. Αυτό είναι ένα ερώτημα. Η έκθεση συμβαίνει στην Αθήνα, στην πολιτική της, η πόλη επιδρά στο αποτέλεσμα, φέρνει κάτι δύσκολο οπτικά κι αισθητικά προς μια ιδέα “κατοχύρωσης”, “επικύρωσης”. Στο έργο του δοκιμάζει τον θεατή προς διάφορες σκέψεις και αποδοκιμασίες γύρω από το τοπίο που συνθέτει. Αφήνει τα υλικά να έχουν μια πολιτική στην αισθητική τους άποψη, αυτό δίνει μια ιδέα πολιτιστικής διαχείρισης, δηλαδή πώς μπορούμε να εμφανίσουμε ως γκαλερί τέτοια έργα. Υπάρχουν ερωτήματα, πιθανόν, από πλευράς διοργανωτών.

  "Η Συλλογή του Γιώργου Οικονόμου"

Δημοτική Πινακοθήκη Αθήνας 

Μια έκθεση σημαντική από Έλληνα συλλέκτη, τον Γιώργο Οικονόμου, σε μια διοργάνωση της Δημοτικής Πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων, μετά τη νέα στέγη της πινακοθήκης στα ιστορικά κτήρια του Μεταξουργείου, με την υπογραφή του Δανού μηχανικού Χριστιανού Χάνσεν. Σημαντική συλλογή εν μέσω του έτους 2011, από τον χειμώνα μέχρι το καλοκαίρι, η παρουσίαση της σε πολύπλευρες αναγνώσεις. Η έκθεση συμβαίνει στην Αθήνα, δίνει έτσι την εγκυρότητα της η πόλη, προσπαθεί να στηρίξει την πρωτοβουλία του δήμου στις νέες υποδομές του για την καλλιέργεια της τέχνης και των εικαστικών. Μια πινακοθήκη που έχει προλάβει σημαντικές εποχές κατά τη στέγαση της στην οδό Πειραιώς και με ιδιαίτερες και πάλι αναγνώσεις κατά τις εκθέσεις που φιλοξένησε στις παλιές κτιριοδομές.  Μια επιμέλεια της γενικής διευθύντριας της πινακοθήκης, Νέλλης Κυριαζή, ιστορικό πρόσωπο στην αυτοδιοίκηση του δήμου στα Εικαστικά, σημαντική η γνώμη της σε εθνικό επίπεδο. Αυτήν την πολιτική εξετάζουμε, πώς μπορεί, δηλαδή, ο δήμος να αποτελεί την πολιτική για μια εικαστική "αφορμή", πώς εισάγει ο δήμος τις πολιτικές του στην παρουσίαση των εικαστικών τεχνών. Θεωρούμε ως στοιχείο στο άκτιστο ελληνικό έδαφος την ιστορία τέχνης που προσεγγίζει η συλλογή του Οικονόμου, εδώ. Μας ελκύει μια μετάβαση κι ανάγνωση της τέχνης των σημαντικότερων κινημάτων του 20ου αιώνα και πιο παλιών ακόμη, αυτό μας φέρνει σε προσοχή στο μεράκι της συλλογής. Η έκθεση αισθητικά διαπλέκει τα κινήματα, την ιστορία τέχνης, την αισθητική. Είναι επάξια μιας συλλογής ευρωπαϊκής, έχει παγκόσμια πολιτική. Μας δείχνει τη λογική του συλλέκτη.

  

"Άσπρο – Μαύρο"

Μουσείο Φρυσίρα

Μια έκθεση ομαδική με έμφαση στην οικονομία του άσπρου και του μαύρου, ως διχρωμία και ως μονοχρωμία, θα μπορούσε να ειπωθεί κι αυτό, με σημαντικούς σύγχρονους και ιστορικούς καλλιτέχνες, εστιάζει στη ζωγραφική, όπως συνηθίζει πολύ πετυχημένα για πολλά χρόνια, το Μουσείο Φρυσίρα στην Πλάκα, στο κέντρο της Αθήνας. Κατά τους ανοιξιάτικους μήνες της χρονιάς του 2011, βλέπουμε μια "άνοιξη" γύρω από το ασπρόμαυρο και την εντύπωση του στο σχέδιο, στο σκίτσο, στη ζωγραφική, στο τελάρο, σε όλους τους ορόφους του σημαντικού ελληνικού μουσείου. Στην πολιτική της περιόδου υπάρχει στην ηγεσία της χώρας, ο Γιώργος Παπανδρέου με το Υπουργείο να "αγκαλιάζει" τα θετικά των εικαστικών τεχνών, όπως συνηθίζει η ηγεσία αυτής της πολιτικής. Βρισκόμαστε στις αρχές του 21ου αιώνα, η έκθεση αποτελεί ιστορία τέχνης, μας δίνει στοιχεία στη ζωγραφική του άσπρου και του μαύρου, πολύ σημαντική ιδανική παρατήρηση. Μια ιδιαίτερη αναφορά στις απαρχές της ζωγραφικής στον πλανήτη σήμερα, και της εποχής εκείνης. Στην πολιτική της η έκθεση φέρνει πιο κοντά στο ελληνικό έδαφος, όπου παρουσιάζεται, τη λογική της αρχιτεκτονικής μέσα από τις αρχές των μεγάλων ερευνητών της αρχιτεκτονικής στην ελληνική γη, μερικά ονόματα όπως ο Κωνσταντινίδης, ο Πικιώνης, ο Δοξιάδης και άλλοι σημαντικοί των εποχών της προόδου της σκέψης. Μια έκθεση που επιχειρεί μια συγγένεια προς την ευρωπαϊκή ζωγραφική, σημαντικό στοιχείο της πολιτιστικής διαχείρισης του μουσείου Φρυσίρα.  Υπάρχει μια διήγηση, μια αφήγηση, μια ιστορία τέχνης που εξελίσσεται στο έδαφος του μουσείου, σημεία εδώ κι εκεί που παρατηρεί ο θεατής, σε αισθητικές αναφορές των εικαστικών. Δίνει τη δυνατότητα της θέασης ζωγραφικής μέσα από νοήματα σε κινήματα του 20ου αιώνα, σε πολυεθνικές παγκόσμιες αναφορές. Είναι εξαιρετικά πρωτότυπη στα σύγχρονα επιτεύγματα της εποχής. 

 

Atopos

"Arrrgh! Σημεία και τέρατα στη μόδα"

Μουσείο Μπενάκη

Μια έκθεση σημαντική για την περίοδο την οποία έλαβε χώρα στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς στην Αθήνα, από τον οργανισμό Atopos με στέγη στο Μεταξουργείο, μια ομαδική σχεδιαστών στη σύγχρονη μόδα με προσεγγίσεις μέσα από τα εικαστικά κι άλλους τομείς της τέχνης. Πολυδύναμη, πολυποίκιλη με πολλαπλές αναγνώσεις και μελέτες στις οποίες μπορεί να συνδράμει για κριτική, θεωρία, ιστορία τέχνης. Στην πολιτική της πραγματοποιείται μέσα στα χρόνια διακυβέρνησης της πλευράς Παπανδρέου, συμβαίνει στην Αθήνα, εξιδανικεύει κι άλλο το αίσθημα της εποχής γύρω από τα δρώμενα της πρωτεύουσας που κατοχυρώνει το εικαστικό προϊόν.  Μια έκθεση που επιτελεί κι εθνογραφικό έργο, θέλει να αποτελεί ορόσημο στις παγκόσμιες επιμελητικές απόπειρες της εποχής της, ο Βασίλης Ζηδιανάκης και ο οργανισμός Atopos μόλις έχουν ξεκινήσει το έργο τους στα εικαστικά της Ελλάδας. Μια έκθεση με πολιτική γύρω από τις απαρχές σχεδιασμού της Εθνικής Πινακοθήκης και του Υπουργείου Πολιτισμού στην Αθήνα, μια έκθεση η οποία σχεδιάστηκε για να αποτελεί κριτική στο ίδιο πλαίσιο ιστορικά των εκθέσεων που στήνουν οι φορείς που προαναφέρθηκαν. Αν θεωρήσουμε τις προσπάθειες των σημαντικών φορέων του κράτους ως προς τις προτεραιότητες που εξετάζει ο νους του θεατή στη χώρα μας, ο Ζηδιανάκης έρχεται να θέσει ένα ειρωνικό σχόλιο με την έκθεση αυτή στο στήσιμο της στο Μπενάκη, μέσα ένα ιστορικό μουσείο και θεσμό. Πολλά πρωτότυπα σχέδια, πολύ χρώμα, υπάρχει αισθητική διάδραση με το κοινό της έκθεσης, διαμορφώνεται μια ιστορία της τέχνης της μόδας στα παγκόσμια πλαίσια και δρώμενα.

  

Gabriel Vormstein

"News of Today: Die Feeling"

The Breeder – Remap KM #3

Η μελέτη συνεχίζει με την άποψη της ατομικής έκθεσης του Gabriel Vormstein στη γκαλερί The Breeder στα πλαίσια του θεσμού του Remap KM #3 για τρίτη χρονιά, εξού και ο αναφερόμενος αριθμός, σε μια πολιτική εποχή που η Ελλάδα ετοιμάζεται για την αποχώρηση του Γ. Παπανδρέου από τα ηνία της χώρας, την κυβέρνηση δηλαδή, σε μια εποχή που το Υπουργείο έδειξε το ενδιαφέρον του στη σύγχρονη τέχνη μέσα από θεσμοθετημένες μελέτες. Είμαστε στους φθινοπωρινούς μήνες του 2011, και ξεκινά η κριτική για τη διαμόρφωση την οποία επιτελεί η έκθεση του Vormstein στη χώρα μας. Στην πολιτική της η έκθεση αφήνει τον επισκέπτη στην ιδέα του καλλιτέχνη γύρω από τη ζωγραφική πάνω σε φύλλα εφημερίδων και δημοσιεύσεων, φέρνει την παγκόσμια πολιτική στο προσκήνιο, ώστε να συμμετέχει στο διάλογο του RemapKM ως θεσμού στη σύγχρονη τέχνη. Το στοιχείο που μας φέρνει σε μια κριτική προσέγγιση γύρω από το έδαφος είναι αυτό ακριβώς, το ζωγραφικό σχόλιο πάνω σε πολιτικά στοιχεία, όπως είναι οι φυλλάδες των εφημερίδων. Αισθητικά, είναι μια πολύχρωμη η αίσθηση που αποκομίζουμε, έχει τις ανθρωποκεντρικές της φιγούρες, τα μεγέθη τους ποικίλουν, εκφράζει έναν συναισθηματισμό, έναν ερωτισμό προς την εικόνα. Αισθητικά, είναι μια πολύχρωμη η αίσθηση που αποκομίζουμε, έχει τις ανθρωποκεντρικές της φιγούρες, τα μεγέθη τους ποικίλουν, εκφράζει έναν συναισθηματισμό, έναν ερωτισμό προς την εικόνα. Η έκθεση φέρνει ένα γεωγραφικό ενδιαφέρον, μια παγκόσμια αισθητική πολιτική, τα χρώματα είναι γήϊνα. Πετυχαίνει μια άποψη στην ιστορία τέχνης, βοηθά προς μια ανάγνωση της στη διαμόρφωση για μια διάσταση χώρου μέσα από τα εικαστικά.

  

Ανδρέας Κασάπης

"Πως μπορεί να θυμηθεί κανείς την δίψα;"

Loraini Alimantiri - Gazonrouge

Στη διαμόρφωση, λοιπόν, ενός νέου χώρου στον χρόνο μέσα από ηχητικές και εκαστικές δράσεις της εποχής τους, και στις εκθέσεις στο χώρο των τεχνών που εξετάζει αυτή η μελέτη για το δεδομένο χώρο, όπως το ελληνικό έδαφος, θα συμπεριλάβουμε την ατομική του Ανδρέα Κασάπη στη γκαλερί της Λοραίνης Αλιμαντήρη, στη Gazonrouge. Στην πολιτική της η έκθεση δραστηριοποιείται μέσα σε μια σημαντική πολιτική αλλαγή, περνάμε στην πρωθυπουργία Παπαδήμου από την κυβέρνηση Παπανδρέου, συνεχίζει ομαλά και ήπια προοδευτικά η σκέψη μας. Το πολιτικό στοιχείο το οποίο καλύπτει εδώ ο νέος ζωγράφος, ο οποίος είχε ήδη γίνει γνωστός μέσα από τις τοιχογραφίες του στους δρόμους της Αθήνας μαζί με άλλους της γενιάς του στις αρχές του 21ου αιώνα, είναι η ανάγνωση της πολιτικής Καραμανλή κατά τα προηγούμενα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας 2000-2010, οπότε κι ο Κασάπης έρχεται πιο κοντά στο έδαφος το ελληνικό το άκτιστο, μέσα από μια τέτοια ζωγραφική με πολιτική ανάδειξη των αρνητικών και των θετικών στοιχείων του Καραμανλή. Αισθητικά, η έκθεση εκφράζει μια επανάχρηση στην παλαιότητα των μέσων που χρησιμοποιεί, μια ιδέα η οποία και τον φέρνει στην ανάγνωση και διαμόρφωση της ιστορίας τέχνης, αυτό προκύπτει από τα έργα του. Η παλέτα του ψυχρή, μας μεταφέρει σε πολιτικές, ο ίδιος κατάγεται από μια χώρα της Ανατολής, τονίζει το μεταναστευτικό, την πολιτική άποψη, τη γεωπολιτική μάλιστα της ζωγραφικής.

  

"The New Disorder"

Ιλεάνα Τούντα

Στη μελέτη αυτή συνεχίζουμε με την ανάγνωση της έκθεσης με τίτλο The New Disorder στο κέντρο σύγχρονης τέχνης Ιλεάνα Τούντα στην περιοχή του Λυκαβηττού, μας εμπνέει στην προσέγγιση της το γεγονός ότι εκθέτει Έλληνες μαζί με παγκόσμιους καλλιτέχνες υπό την επιμέλεια της Κατερίνας Νίκου και του Michael Bevilacqua. Μια ομαδική έκθεση που φέρνει διάφορα εικαστικά στοιχεία, πολύπλευρες αναγνώσεις και περιεχόμενα. Στα πλαίσια κριτικής της μελέτης αυτής έρχεται να συνδυαστεί με το σύνολο των σύγχρονων εκθέσεων που διαμορφώνουν μια τεχνοκριτική υπό το πρίσμα της σύγχρονης πολιτικής της εποχής τους. Είμαστε στη μετάβαση από τον Παπανδρέου στον Παπαδήμου, μια μετάβαση ομαλή για την εποχή, η πολιτική αλλαγή που θα ακολουθήσει είναι σημαντική για το Θεολογικό, στη λογική Σαμαρά δηλαδή. Η έκθεση ανήκει λογικά στη μελέτη σε σχέση με το γεγονός της πολιτικής δογματικής στην αλλαγή που συμβολίζει το 2012, είναι συγγενικά τα αισθητικά κριτήρια. Ο επιμελητής φέρνει μια σύγχρονη εικαστική μεθοδολογία στην παρουσίαση των εικαστικών του, συμμετέχει κι ο ίδιος.

 

Δημήτρης Ρόκος

"Παγωτούπολη"

Fizz

Η ατομική του Δημήτρη Ρόκου συμμετέχει, επίσης, στη μελέτη για τον διαμορφωμένο χώρο και χρόνο μέσα από μουσικοεικαστικές δράσεις σε δεδομένο χώρο, θεωρούμε άκτιστο το ελληνικό έδαφος με την πολιτική να μπορεί να μεταποιεί τα δεδομένα του. Η έκθεση έχει τίτλο τη λέξη Παγωτούπολη, φιλοξενείται από τη γκαλερί Fizz στο κέντρο της Αθήνας, στο Κολωνάκι. Συμβαίνει στην πρωτεύουσα, δίνει την κατοχύρωση της στο έδαφος, κάνει σχόλιο πολιτικό κι αυτή η περίπτωση του Ρόκου, προερχόμενος από μια οικογένεια καλλιτεχνών. Το σημαντικό στοιχείο πολιτικά της εποχής στην οποία παρουσιάζεται είναι η πολιτική δογματική του 2012 από το Θεολογικό της Ελλάδας, το Υπουργείο αποτελεί μέχρι και σήμερα φορέα αποφυγής προς ενημέρωση, είμαστε μέσα στην πολιτική Παπαδήμου, ήπια και ομαλή στη σκέψη. Στην πολιτική του ο Ρόκος φέρνει πιο κοντά στο έδαφος με τη ζωγραφική του την ιδέα των χρόνων στην ΑΣΚΤ ως μέσο πολιτικά για να εκφράσει την κατοχύρωση της άποψης του στην τέχνη. Θεωρεί τα χρόνια σπουδών του σημαντικά στην έκφραση του και κάνει σχόλιο μέσω της πολιτικής της ΑΣΚΤ για να θεωρηθεί κοντά στο έδαφος το έργο του. Μια ζωγραφική με σχόλιο, με φιγούρες ανθρώπινες, βγαλμένες από την ιστορία τέχνης, με κριτική στο χρώμα, η ξυλομπογιά μαρτυρά την ανάγνωση του.

Δική σας,

Ελευθερία Στίκουλου - Ritsa Blue